Moeilijke mensen …

We horen als kajakkers niet bepaald bij het ras van de makkelijke, snel tevreden mensen. Nee hoor, over de waterstanden op een rivier bijvoorbeeld zijn we niet snel “content”.

Het was me dit jaar al wat, de eerste grote internationale wedstrijd werd op vrijdag nog bijna afgelast wegens veel te weinig water en de dag nadien bijna afgelast wegens veel te veel water door zware nachtelijke onweders.
De paasstage in het spaanse Sort werd geteisterd door dagen van zware sneeuwval en het WK in het Italiaanse Ivrea viel bijna letterlijk en figuurlijk in het water door aanhoudende regen met zware overstromingen tot gevolg.
En ook nu ziet het ernaar uit dat de laatste grote wedstrijd van het jaar op het punt staat om afgelast te worden. Het zuiden van Frankrijk werd afgelopen weekend wakker gehouden door zware onweders waardoor de Ardèche gisteren op vele plaatsen over het alarmpeil stroomde.
Ondertussen is het water alweer enkele meters gezakt maar de weersverwachtingen van de volgende twee dagen zien er nog steeds niet al te best uit. Het is en blijft dus bang afwachten of we woensdagavond al dan niet moeten vertrekken.

Wordt vervolgd …

Aftellen …

Over een dikke week vertrek ik, voor mijn wat mijn 5de Ardéche avontuur zal worden.
De voorbereiding zal nog nooit zo goed geweest zijn, het aantal getrainde kilometers nog nooit zo veel en de motivatie nog nooit zo groot. Dit heeft bijzonder veel de maken met mijn K2 maatje, na vele jaren gezeur aan zijn hoofd heeft hij eindelijk toegegeven, jaja op 8 november kom ik samen met mijn eigen ventje aan de start van de Ardéche marathon.

Anderhalve week geleden konden we onze vorm al eens testen op de marathon van de Lesse. Hier eindigden we na 22 km als eerste K2 en als derde in totaal. Christof Mahieu vaarde heel de wedstrijd zo’n 200m voor ons uit en kwam uiteindelijk zo’n 30 seconden voor ons als eerste over de meet. Guy en ik volgde samen met Mark Mertens en Maxime Richard (beide in K1), op 500m van de aankomst zette Mark zijn eindsprint al in, Maxime moest als eerste lossen en zo werden we nog knap derde. Achter ons werden Tine en Alain nog knap tweede K2 en zesde in totaal.

Vorig weekend stond de triatlon in Kasterlee op het programma. Hier ging ik normaal individueel aan deelnemen maar een buikgriep hield me de week voordien van dinsdag tot zaterdag in bed. Hopelijk ben ik hier weer snel van gerecupereerd zodat mijn deelname aan de Ardéche niet in gevaar komt.

Mokkatlon

Wie zegt dat zot zijn geen pijn doet zat afgelopen zondag hoogstwaarschijnlijk met zijn of haar luie kont, een pateeke in de hand in zijn of haar zetel voor de tv terwijl de regen met bakken uit de lucht viel en de koude wind fameus in het rond blies.
Ik daarentegen ben er van overtuigd dat zot zijn behoorlijk voelbaar kan zijn, maar dat deze aandoening, mits tijdig ingrijpen van je omgeving, de juiste medicatie en in het slechte geval een opname in het zottekeshuis, niet dodelijk zal zijn. Gelukkig maar …

Op een mooie zonnige dag, toen de temperaturen nog 20° haalden besloten Guy, Bram, Tine, Nathalie en ik om ons in te schrijven voor de mokkatlon, dat het de dag van de wedstrijd een hele dag zou gieten, de wind tegen 5 beaufort ging blazen en de temperaturen slechts 10° zouden halen zeiden ze er toen niet bij.

Het programma zag er als volgt uit: 2km kajakken in “dikke bakken” + 12 km mountainbiken + 4 km lopen.
Na 2km wringen en wroeten in mijn “dikke bak” kwam ik rond de 20ste plaats en als 3de vrouw van het water. Dan was het lopen naar m’n mountainbike om zo snel mogelijk de 3 vooropgestelde toeren af te werken. Door de felle regen en al mijn voorgangers was het parcours een pak zwaarder geworden dan twee uurtjes voordien (bij de verkenning van het parcours) en werd het geen pretje. Mijn benen hadden het door de regen en de koude nog geen seconde warm gekregen dus ik ging echt geen meter vooruit. Ondertussen werd ik ook voorbijgestoken door een vrouwelijke triatlete en werd ik teruggedrongen naar de vierde plek. Na drie toeren afzien van de koude, de wind en het te zware parcours mocht ik van m’n fiets springen om nog 2 toertjes te lopen. Net toen Guy zijn eerste toer had afgewerkt liep ik de wisselzone uit, zo konden we elkaar nog wat moed inspreken. De eerst 500m liepen voor geen meter, hevige pijnscheuten deden mijn kuiten bijeen trekken en even dacht ik zelfs aan wandelen. Guy had ondertussen al een kleine voorsprong genomen toen het beetje bij beetje vlotter begon te lopen, de mannen die me in de eerste toer voorbijgelopen waren haalde ik in de volgende ronde één voor één terug in. Uiteindelijk kwam ik na 1u18, als 73ste in totaal en als 4de vrouw over de aankomstlijn met de 3° kajak tijd, de 5° fiets tijd en de 3° looptijd. Best een bevredigend resultaat en weer een straf verhaal rijker. Hopelijk is het volgend jaar beter weer .

Thuiswedstrijd

Het was eens wat anders vorig weekend, geen boten laden op de auto, geen uur in de wagen zitten tot aan de wedstrijdbaan, geen tenten opzetten, geen matjes opblazen, niet slapen in een slaapzak met drie craftjes, twee paar sokken en een muts op, niet ontbijten in een vouwstoeltje in het gras nog helemaal in je slaapzak gewikkeld aan de waterkant. Neenee zaterdag middag 10 minuten met het fietsje van thuis tot aan de club, sportzakje op de schouders, boot van het rek halen en 5 meter verder in het water leggen, ’s nachts lekker in ons eigen warm bedje onder een dikke dons in ons zalig appartement, ’s morgens verse koffie en een lekker ontbijt aan de keukentafel.
Het was inderdaad eens wat anders.
Ook de wedstrijden bestonden niet uit het normale 200m-500m-1000m-5000m patroon.
Zaterdag stonden de reeksen van de K1 125m sprint op het programma + de K2 5000m handicap en de reeksen van de K4 200m. Zondag stond er de K2 5000m Mix (met voorafgaand de halve finale waarin de eerste 25 boten naar de finale mochten) + de finale van de K1 125m en de kwartfinales, halve finales en finales van de K4 200m.
Op de K2 5000m leeftijdshandicap vaarde ik met Camille, we vertrokken vanop de tweede lijn dus hadden al direct anderhalve minuut achterstand maar deze achterstand was al snel ingehaald. Uiteindelijk werden we knap 30ste op 77 aangekomen boten. Dik voor de helft van het pak, dus we mochten meer dan tevreden zijn.
De K1 125m werd een spannende race tussen Nathalie, Tine , ik en Cindy en uiteindelijk kwamen we ook in deze volgorde over de streep en zorgden we voor een volledig Mechels podium.
Ook in de K2 Mix was het al Mechelen wat de klok sloeg. Na een geweldige start en een iets of wat tumultueus eerste keerpunt bleven we met drie boten aan kop over. De volgende kilometers slaagden we erin om onze voorsprong te vergroten zodat er niemand meer uit de achtergrond zou terugkeren. Na het laatste keerpunt volgden enkele versnellingen van Kevin en Tine en Olivier en Tina maar niemand loste dus werd het spurten geblazen. Hierin bleken Kevin en Tine de sterksten, Olivier en Tina werden knap tweede en Guy en ik werden derde (ons beste resultaat ooit). Eén minuut later werd er gespurt voor plaats 4, 5, 6 en 7, hier werden Bram en Nathalie nog knap zesde.
In K4 werden we nog nipt vierde in de A-finale (met Kevin, Tine, Guy en ik) en hiermee sloten we ons weekend meer dan tevreden af.

De volgende weken staan er mij vooral lange trainingen te wachten en zal er ook regelmatig gelopen en gefietst worden want op 5 oktober staat de mokkatlon op ons programma en op 26 oktober de triatlon in Kasterlee. Op 19 oktober zullen we aan de start komen van de marathon op de Lesse om op 8 november klaar te zijn voor de Ardéche marathon. Guy heeft altijd al eens op het podium willen staan aan de aankomst in Saint Martin d’Ardéche dus hopelijk kunnen we hier samen voor zorgen. Mij lijkt het ook wel wat ;o)

Internationale regatta te Zwevegem

Na enige twijfels vorige week besloot ik toch deel te nemen aan de international regatta te Zwevegem. Het feit dat er behoorlijk veel Franse, Nederlandse, Engelse, Spaanse en Hongaarse vrouwen aan de start gingen komen gaf de doorslag, aangezien we vorige week met heel weinig aan de start verschenen was dit wel een motivatie, ook al is ons niveau niets vergeleken met de meeste van hen.
Door de vermoeidheid en de verkoudheid van vorige week besloot ik wel om voor enkele wedstrijden forfait te geven zodat we pas zaterdag moesten vertrekken en ik me maar op een paar wedstrijden moest concentreren in plaats van van de ene wedstrijd naar de andere te hossen, en dit was achteraf gezien helemaal geen slechte beslissing geweest.
Zaterdag middag stonden de reeksen van de K1 1000m, 500m en 200m op het programma, hier gingen de eerste twee rechtstreeks naar de finale, de derde en vierde moesten via de halve finale een plaatsje in de finale zien te bemachtigen. Een beetje geluk en een super goed gevaren reeks van de 1000m zorgde ervoor dat ik met mijn tweede plek rechtstreeks geplaatst was voor de finale van zondag. Op de 500m en de 200m had ik iets minder geluk en werd ik respectievelijk 5° en 6° en kon ik zelfs een plaatsje in de halve finale vergeten. Maar ik had m’n plekje in de finale van de K1 1000m dus daar was ik al meer dan gelukkig mee.
Zondagmiddag was het dan zo ver, na enige vertraging konden we van start gaan, de wedstrijd ging goed, enkel de vele golven maakten het extra zwaar, tot de laatste meter werd het nog knokken om plaats 6, 7 en 8, uiteindelijk werd ik 8ste op minder dan een seconde van Leen en op amper anderhalve seconde van de Nederlandse Janneke. Een knappe wedstrijd waar ik heel tevreden over kon zijn.
Als laatste van de dag stond er enkel nog de K4 500m op het programma waar we het moesten opnemen tegen twee Franse boten, 1 Hongaarse en 1 Spaanse boot, maar we gingen ons hier niet zomaar laten doen door dit buitenlands geweld. Na 500m kwamen we totaal leeg maar super tevreden als 3de over de streep en lieten we de tweede Franse en de Spaanse boot achter ons.

Volgend weekend staat de laatste lijnwedstrijd van het seizoen op het programma.
Hier zal ik zowel in K1 als in K4 (samen met Tine, Guy en Kevin) gaan voor een finale plaats en wie weet voor wat meer.
In de K2 leeftijdshandicap kom ik aan de start met Camille, een kadetten meisje van onze club die nog maar een jaartje vaart maar nu al laat zien dat ze behoorlijk wat in haar mars heeft.
De K2 mix vaar ik met Guy, hier gaan we voor een evenaring van onze 7de plek van vorig jaar, en wie weet zit er nog wat meer in. Supporters zijn dus meer dan welkom ;o)

Belgisch Kampioenschap Hazewinkel

Vorig weekend stond de triestigste wedstrijd der lijnwedstrijden op het programma, namelijk het Belgisch Kampioenschap te Hazewinkel.

Vooral voor de K2 wedstrijden was de motivatie ver te zoeken, je zou voor minder als je slechts met twee (op de 200m) en met vier (op de 500m) boten aan de start komt. Dat Petra en Leen een paar maten te sterk zijn konden we ook vooraf reeds zeggen dus hielden we toch een beetje reserve voor de volgende wedstrijden, zaterdag middag stonden er namelijk 4 wedstrijden op het programma binnen de 3 uur, we gingen onze energie dus nog wel kunnen gebruiken.
In de K4 werd Nathalie (wegens op vakantie) voor de eerste keer vervangen door Tina, en dit ging behoorlijk vlot. Tegen de beste junioren dames van Neerpelt konden we het niet halen maar al de rest bleven we voor en zo werden we toch onverwacht 2de.

Over mijn K1 wedstrijden mag ik zeker niet klagen, de strakke tegenwind was niet echt in mijn voordeel maar toch kwam ik ten opzichte van vorig jaar een pak dichter op de concurrentie. Op de 500m strandde ik zelfs op 1 seconde van de derde plek en op de 200m op 2 seconden.

Volgend weekend worden we in Zwevegem verwacht, al is mijn deelname daar nog niet helemaal zeker, sinds Neerpelt voel ik me niet meer 100% fit en steken er lichte blessures en nu ook een helse verkoudheid de kop op. Misschien is het dus slimmer om een deftige rustperiode in te lassen na een super geslaagd maar heel lang kajak-seizoen.

Open Vlaamse Kampioenschappen te Neerpelt

Voorbije weekend werd een weekend met momenten van zware teleurstelling en andere momenten van oprecht contentement.
Dit had bijzonder veel te maken met de pech die ik in de K1 500m kende, ik pikte er net de zwaarste reeks uit en moest met een knappe 2’20” (evenaring van mijn beste tijd van vorig jaar op Hazewinkel met ongelooflijk veel rugwind) meteen m’n spullen bij elkaar pakken en vertrekken want met een 4de plaats waar enkel de eerste 3 doorgingen naar de halve finale had ik daar niets meer te zoeken. Ook de K1 1000m volgde hetzelfde scenario, met een persoonlijke besttijd van 4’51”40 (vorig jaar nog 4’53”774 ook op Hazewinkel met enorme rugwind) kon ik ook hier niet doorstoten naar de kwart finale terwijl er dames een ticket naar de kwart finale te pakken kregen die makkelijk 30 seconden trager vaarden. Maar ja dit was kajak zeker.
Mijn goesting voor de lange baan was dan ook ver te zoeken en in m’n kopje was het ook naar de boem, maar op het moment dat ik “One minute to the start” hoorde was ik er terug helemaal klaar voor. Na de eerste 500m van overleven en hopen dat je recht blijft was er een groepje van 4 vaarsters weg, iets daarna volgde Nathalie, met Leen en ik in haar spoor. Aansluiting maken bij Nathalie lukte me net niet waardoor ik op 5 meter bleef hangen, ook na het keerpunt moest ik niets prijsgeven, pas op zo’n 1000m van de aankomst ging het bergaf, de vermoeidheid en de golven begonnen hun tol te eisen maar mijn voorsprong op de achtervolgers gaf ik niet prijs. Een mooie 7de plaats en 3de Belgische maakte mijn dag toch nog goed.
Zondag stond er voor mij enkel nog K2 500m en K4 500m op het programma. De halve finale van de K2 500m was een makkie, de finale daarentegen werd ook weer een teleurstelling, niet echt bevorderlijk voor het BK van volgend weekend.
Gelukkig was er nog de K4 waar we geweldig te keer gingen waardoor we maar net achter de Nederlandse dames eindigden en een Tjechische en Duitse boot achter ons lieten. Als resultaat een tweede plaats en de titel Vlaams Kampioen in de K4 500m.
Volgend weekend staat het Belgisch Kampioenschap te Hazewinkel op het programma, hopelijk bakken we er daar nog iets van, al zijn mijn verwachtingen niet echt te hoog gespannen.

Propaganda wedstrijd Geel

Na een lange stilte heb ik eindelijk weer wat nieuws te melden.
Afgelopen weekend lag ik meerdere malen aan de start op de propaganda wedstrijd in Geel.
De eerste van vijf opeenvolgende wedstrijden werd na een zeer vermoeiend maar super tof weekend met een positief gevoel afgesloten.
Zaterdag middag vertrokken Guy, Bram, Nathalie, Tine en ik richting Geel. Voor Bram werd het zijn eerste wedstrijd sinds zo’n 15 jaar dus dat ging vonken geven.
Zaterdag stond de K1 en K2 5000m op het programma. In K1 werd er reeds na 500m een kopgroepje gevormd met Nathalie, Tine en ik. Nathalie nam het kopwerk voor haar rekening zodat er niemand uit de achtergrond meer kon terugkomen. Aan het laatste keerpunt (1000m voor de aankomst) ging Nathalie er vandoor, ik probeerde nog aansluiting te vinden maar raakte er net niet, ook Tine moest ik 300m verder laten gaan.
In K2 liet Tine me deze keer in de steek dus lag ik aan de start met Petra, hier bleven we iets na de start met 2 boten over aan de kop maar half weg ging het mis. Door de grote golven van al het volk dat op die moment aan het koersen was liep onze boot behoorlijk vol. Aan het tweede keerpunt lagen we buitenkant bocht en dachten we binnendoor te gaan om aan het volgende en laatste keerpunt sneller weg te zijn dan Loes en Karen want we zaten allebei nog super fris. Maar plots klaps lagen we te zwemmen in het geels kanaal dus ons avontuur was ten einde, wat er juist gebeurde is ons een raadsel maar we hebben er toch nog goed om kunnen lachen.
Zondag volgden de wedstrijden elkaar in snel tempo op, waardoor er amper tijd over was om even uit te blazen. Maar de resultaten waren bevredigend, op de K1 500m werd ik 5°, niet echt geweldig zou ik eerst denken maar met een tijd die slechts 1 seconde boven mijn beste tijd zit (die bovendien werd gevaren met een hevige rugwind) mocht ik niet klagen. Ook de K2 en K4 ging super, met dank aan Tine, Nathalie en Natacha. Als laatste stond er nog de K1 200m op het programma, aan mijn armen te voelen voor de wedstrijd ging dit een fameuze flop worden maar uiteindelijk mocht ik ook hierover niet klagen.
Ook Guy kon behoorlijk tevreden terug naar huis terugkeren en Bram heeft de smaak ook weer helemaal te pakken.
Volgende week staat het open Vlaams kampioenschap in Neerpelt op het programma hopelijk kunnen we daar ook nog eens knallen want de concurrentie zal wel een stuk sterker zijn.

Europese Kampioenschappen wildwater junioren te Valtellina (Italië)

Deze week vinden de Europese kampioenschappen wildwater voor junioren plaats op de Adda rivier in Valtellina. De opkomst van Belgische atleten is zeer beperkt. Enkel Bart Moeyersoms en Natacha Mertens voldeden aan de vooropgestelde selectienormen waardoor er dus maar twee atleten aan de start zullen komen. Na Liesbeth en Marijke, Nathalie en Tine is het aan Natacha om (als laatstejaars aspirant) de eer van de Belgische junioren dames en KCCM dames hoog te houden. Dit is haar eerste EK dus alles mag … niets moet, al ben ik er zeker van dat ze een prachtig resultaat zal neerzetten als ik zie wat een vooruitgang deze meid de laatste jaren heeft gemaakt. Voor Bart daarentegen is het erop of eronder, als laatstejaars junior is dit zijn laatste kans op een podiumplaats bij de juniors want volgend jaar zal hij het moeten opnemen tegen de grote jongens.
Dinsdag werd de non-stop reeds gevaren waarin Bart 6de eindigde en Natacha 12de. Hopelijk hebben ze hun krachten nog een beetje gespaard om op woensdag een prachtig resultaat neer te zetten op de classic race.
We duimen alvast.
Donderdag en vrijdag is het respectievelijk team classic en team sprint waardoor Bart en Natacha twee dagen extra kunnen uitrusten en/of trainen op het sprint parcours om zaterdag een laatste keer te vlammen op de sprint.

Info en uitslagen op www.federcanoa.it

World Cup 3 & 4 Lofer

Momenteel zit Guy samen met Stefan, Tanguy, Hans, Maxime en Marc Richard in het Oostenrijkse stadje Lofer om de laatste twee manches van de wereldbeker af te werken. Guy hoopt in de eindstand van de wereldbeker een plaatsje bij de eerste 20 te bemachtigen. Na de wereldbeker van Karlovy Vary stond hij op een gedeelde 17 plaats, de weg naar de top 20 ligt dus helemaal open

Over een half uurtje zal de eerste manche van de sprint van start gaan.
Wie de wedstrijd beetje wil volgen kan dit via www.lofer.at -> live-cam -> webcam Kanukamera
Uitslagen zullen hopelijk snel verschijnen op www.kanuverband.at

En nu DUIMEN maar ...

Mijn allereerste Wildwater World Cup te Karlovy Vary (Tsjechië)

Voorbije donderdag middag kreeg ik op het werk telefoon van m’n baas. Verwacht je nog bezoek was zijn vraag. Bezoek? Ja hier staat een blauwe camionette voor de deur met enkele vreemde objecten op zijn dak, het lijken wel raketten … Ja hoor Stefan en Guy kwamen me oppikken om naar Karlovy Vary te vertrekken en of mijn boot een raket was ging daar wel blijken.
Een autorit in te pletsende regen, wat onnozel gedoe en 9 uur later kwamen we toe in ons hotel in Karlovy Vary.
Vrijdag zou er water zijn op de rivier tussen 12u30 en 16u, dus hadden we ’s morgens nog even tijd voor een kleine rondwandeling in de stad en om onze boten klaar te maken voor de botencontrole. Tegen de tijd dat alles gecontroleerd was en we het water op mochten kwamen onze trouwe supporters Albert, Johan, Frank en Dirk toe aan de start.
Wat ik de laatste jaren wel geleerd heb is dat als Guy zegt dat het plat is dat ik dat zeker niet moet geloven want dat dat voor mij alles behalve plat is. En dat bleek ook deze keer. Oh Karlovy Vary is buiten hier en daar een schuifje zo plat als iets, hoor ik hem nog zeggen.
Ja mooi niet dus … De eerste 15 minuten van de klassieke wedstrijd was er geen meter vlak water te bespeuren. Vlak na de start een klein valletje gevolgd door middelgrote golven, enkele minuten later een stevig verval, niet echt een barrage of een schuif maar zoiets tussenin en nog steeds golven. De golven werden hoe dichter naar de aankomst toe wel kleiner om dan in de stad toch uit te monden in enkele platte stukken. Afgewisseld met een tunnel met een geweldige walibi-schuifaf-bocht, nog een tunnel met een “muur van water” waarna we op de sprint gesmeten werden. De sprint zelf was buiten de eerste 100m niet echt moeilijk, enkele stevige vervallen gevolgd door een dikke golf en enkele schuifjes met tussendoor platte stukken. Het meest stresserende bij de sprint was de start zelf, je moest stroomopwaarts instappen op een ponton los in de golven, bij de start werd het achterste van je boot vastgehouden tot je helemaal gedraaid was en je was vertrokken, de afstand tussen de start en de eerste diepe put was dan ook niet eens 3 meter, je werd er direct ingesmeten.
Toch was ik blijkbaar niet de enige die zaterdag ochtend voor de sprint niet echt veel honger had door kriebels in de buik. Maar ik was hier nu, dus terug krabbelen was te laat, we gingen er dan maar volledig voor.
Mijn twee sprint manches verliepen technisch perfect, buiten een pak stress geen enkel probleem met de start en ook de golven erna gingen zowaar bijna vanzelf, enkel op het platte was ik niet echt sterk genoeg. Een 24ste plaats in de eerste manche en een 25ste plaats op de tweede manche met twee maal exact dezelfde tijd brachten me uiteindelijk op een 25ste plaats in de einduitslag. Dat ik hiermee als laatste eindigde was wel een beetje te verwachten al waren de verschillen niet echt groot en kon ik best tevreden zijn. Het feit dat ik meedeed en technisch mooi beneden kwam was al een overwinning op zich als je weet dat ik twee jaar geleden de Vierre nog niet eens naar beneden durfde.
Bij de mannen werd Maxime knap 8ste, Guy werd zeer mooi 15de, Tanguy werd 32ste en Stefan werd 44ste.
Na de sprint verkende we nog even de klassieke wedstrijd om ook hier zondag het onderste uit de kan te kunnen halen.
Zaterdag avond kroop ik na een lange uitputtende dag op tijd in bed.
Zondag was het dan tijd voor de klassieke wedstrijd. Ook hier verliep alles technisch perfect, zo goed had ik de vorige dagen nooit afgevaren, maar weer bleek ik niet sterk genoeg te zijn voor deze lange zware wedstrijd. Het resultaat was een 26ste plaats. Weer een te verwachten resultaat maar toch zeker niet slecht voor een allereerste World Cup. Bij de mannen werd Maxime 12de, Tanguy 23ste, Guy 26ste en Stefan 36ste. Niet iedereen was even tevreden met hun resultaat maar ik denk toch dat ze niet mochten klagen.
Woensdag vertrekken de mannen weer richting Oostenrijk voor de derde en vierde wereldbeker manche te Lofer. Voor deze wedstrijd zal ik hen moeten bijstaan van thuis want door een gebrek aan veel vakantie zal ik moeten werken terwijl ze daar hopelijk de pannen van het dak varen.

Ik heb ook eindelijk de tijd gehad om enkel foto’s te nemen van m’n nieuwe boot, met deze “raket” zal ik volgend jaar de Belgische en hopelijk ook buitenlandse rivieren onveilig maken.



De volgende weken staat er voor mij niet veel speciaals meer op het programma. Er zal goed getraind worden als voorbereiding op de lijn wedstrijden en er zullen behoorlijk wat sessies in de fitness afgewerkt worden om wat sterker te worden.

Week op het Wildwater World Championship te Ivrea

Sinds voorbije zondag avond zijn we weer in het land na een weekje op de wereldkampioenschappen wildwater kajak te Ivrea.
Niemand zal me tegenspreken als ik zeg dat dit waarschijnlijk één van de meest besproken wereldkampioenschapen in de kajak historie zal geweest zijn, ook al was ik er dit jaar maar voor de eerste keer bij.
Over tientallen jaren zullen er ’s avonds bij pot en pint nog steeds wilde verhalen rondgaan over dat ene chaotische WK waar de dagen voor de wedstrijden nog gigantische massa’s water naar beneden gedonderd kwamen en het verboden was om op het water te komen, waar de klassieke wedstrijd op 500m na zo plat was als een biljarttafel en de sprint dan weer te moeilijk was voor een groot deel van de atleten, waar de openingsceremonie adembenemend was en waar de organisatie en het publiek geweldig was. Kort samengevat, het was me daar een hele belevenis en een week om niet snel te vergeten.



De dag voor onze afreis werd ons gemeld dat het al zeker tot zondag verboden was om te varen op de Dora Baltea omdat de rivier daar op diezelfde moment over het alarmpeil stroomde, bruggen werden afgesloten en kajakken was dus helemaal uit den boze.
Na enige twijfels vertrokken we zaterdag ochtend om 5u dan toch maar richting Ivrea. Onderweg in Zwitserland en Italië kwam het water van overal uit de bergen naar beneden gespoten. Riviertjes die anders amper een rimpeltje vertoonde waren nu omgevormd tot een snel stromende bruine kolkende massa.
Eens in Ivrea aangekomen zagen we ook direct waarom het verboden was om te varen en zochten we dus maar een meertje in de buurt om daarop wat los te varen en ook zondag ochtend waren we verplicht om daar een training af te werken. Zondag middag kwam dan het verlossende bericht dat de masters op maandag hun wedstrijd toch nog zouden kunnen afwerken en dat ze zondag middag enkele proefafdalingen konden doen. ’s Middags vertrokken we dus samen met Johan voor enkele afdalingen op een plat stuk van zo’n 8 à 9 minuten wat zijn wedstrijd parcours ging worden. Niet bepaald de moeite maar de wedstrijd ging door dus hij was dan toch niet voor niets naar hier gekomen.
Maandag ochtend stonden we dan met de hele Belgische delegatie te supporteren voor Johan en het heeft geholpen, hij werd knap 4de in zijn leeftijdcategorie op nog geen zucht van de derde en tweede plaats, misschien hadden we toch nog harder moeten roepen.
Ondertussen was er nog steeds verwarring over het wedstrijdparcours voor de seniors, de organisatie nam maar geen beslissing en het was dus wachten op nieuws en gokken op welk parcours er zou gevaren worden.
Dinsdag avond werd de knoop dan eindelijk doorgehakt, de klassieke wedstrijd zou plaatsvinden op een langer stuk dan dat van de masters, de start zou zo’n 10 minuten hogerop gegevens worden en de aankomst bleef op dezelfde plaats. Buiten één stevige passage vlak na de start was de rivier nog steeds even plat als de dagen ervoor. De non-stop had voor de verandering geen belang voor de startvolgorde van de wedstrijd de dag later dus een hoop vaarders verschenen niet aan de start of dobberden rustig naar beneden om hun krachten te sparen voor de echte wedstrijd.
Ikzelf besloot na een deftige zwempartij op de passage aan de start dan toch maar niet deel te nemen, niet enkel die zwempartij, de geblesseerde enkel en de blauwe plekken had me weten te overtuigen maar de stap van een Belgische wedstrijd naar een wereldkampioenschap leek toch nog iets te groot voor mij.
Donderdag was het dan eindelijk zo ver … de klassieke wedstrijd. Ik had halfweg de wedstrijd postgevat om onze mannen vooruit te roepen.
Maxime werd 12de, Guy 26ste en Tanguy 35ste iedereen mocht dus best tevreden zijn, al was Maxime het daar niet helemaal mee eens.
Vrijdag werd onze Belgische ploeg knap zesde op de ploegenwedstrijd en was het eindelijk tijd voor een goed Italiaans ijsje.
De nacht van vrijdag op zaterdag lag Guy nogal onrustig te wroeten, de stress sloeg stilaan toe, en ja hoor tegen zaterdag ochtend was er met die man niet veel meer aan te vangen. Geen honger, last van de maag en een behoorlijk rothumeurtje, wat een vrouw van een topsporter toch niet allemaal moet kunnen verdragen ;)
Gelukkig moest alles een beetje snel gaan, om 10u werd de eerste start gegevens en een kwartier voor de start mocht niemand het water meer op. Iedereen ging dus om 9u nog even een laatste proefafdaling op de sprint afwerken en ja hoor, hier ging het behoorlijk mis. Tanguy zwom half de sprint naar beneden en ook Guy moest zijn eskimotage kunsten boven halen om nog half droog beneden te geraken. Niet bepaald de beste voorbereiding voor een belangrijke wedstrijd dus ik hield m’n hart al vast.
Tanguy raakt tijdens zijn zwempartij geblesseerd aan de schouder dus hij zou niet meer van start gaan vandaag.
Maxime en Guy daarentegen kwamen in beide manches zonder problemen naar beneden en werden respectievelijk 15de en 20ste.
Het WK zat er bij deze op want de ploegen sprint kon niet meer gevaren worden aangezien Tanguy niet echt in staat was om te paddelen.
Zondag pakte we ons boeltje dus bij elkaar, gingen nog even naar de eerste manche van de mannen ploegen sprint kijken en vertrokken weer naar huis.

Maar niet voor heel lang want donderdag middag trekken we er weer op uit voor de World Cup in het Tsjechische Karlovy Vary. Als alles meezit verschijn ik daar normaal gezien wel aan de start.

Nieuwe boot

Zondagochtend vertrok ik samen met Guy, Stefan en Bart naar Anseremme voor een laatste gezamenlijke training op de maas vooraleer we naar het WK in Ivrea vertrekken.
De dag voordien wist Stefan me te vertellen dat Jean-Pierre Burny ook zou afzakken naar Anseremme met een remorque vol nieuwe boten waarvan ik als eerste de mooiste boot mocht uitkiezen.
Dat het zondag ochtend toen onze wekker afging regende dat het goot kon me dan ook weinig schelen, ik kon niet snel genoeg in Anseremme zijn.
Eens aangekomen zagen we de nieuwe boten al van ver liggen blinken, maar één exemplaar stak er met kop en schouders bovenuit (naturel onderdek en licht blauw, overgaand in wit bovendek), ik was dus al snel verkocht (foto’s volgen later)
Maar natuurlijk waren we niet alleen naar hier gekomen om een boot te kiezen, er moest ook getraind worden. Om 11u stonden we klaar voor een eerste training, gevolgd door een stevig bord spaghetti en een tweede training om 16u. Waarna iedereen moe en ik nog extra tevreden over mijn knappe, originele boot weer naar huis vertrok.
Komende zaterdag in de vroege uurtjes vertrekken Guy en ik voor een weekje naar Ivrea voor het WK. Hopelijk mogen we met enkele knappe resultaten naar huis terugkomen. Duim dus maar allemaal voor onze Belgjes.
Wilde verhalen, bangelijke foto’s en schrikwekkende filmpjes volgen als we terug thuis zijn.

Selectie WK en Wereldbeker manches wildwater

(Foto: Sprintparcours Karlovy-Vary, WK 2006)

Zopas kreeg ik het nieuws dat het technisch comité rivier een beslissing heeft genomen in verband met de selecties voor het WK rivier in Ivrea (Italië) en de wereldbeker manches te Karlovy Vary (Tsjechië) en Lofer (Oostenrijk).
Met enige verwondering en blijdschap mocht ik vaststellen dat ik werd opgenomen in de selectie. Dit bewijst dat ik het afgelopen jaar een behoorlijke stap, of laten we het een sprong noemen, voorwaarts gemaakt heb, maar we blijven met de voetjes op de grond, want hoogstwaarschijnlijk zal ik aan geen van deze wedstrijden deelnemen. Niet dat ik hiervoor geen zin heb maar ik vrees dat dit mijn petje nog te boven gaat, dit is slechts het eerste jaar dat ik me echt op de rivier toegelegd heb en ik heb dus nog een hoop te leren en te beleven voor ik klaar zal zijn voor zo’n wedstrijden. Voor mij is het WK in Ivrea qua moeilijkheidsgraad sowieso veel te hoog gegrepen en voor de wereldbeker in Lofer kan ik onvoldoende vakantie krijgen op het werk dus ook hier zal ik niet aan de start verschijnen. Enkel over de wereldbeker in Karlovy Vary bestaat nog de nodige twijfel. Deze wedstrijd is technisch niet zo super moeilijk en moet haalbaar zijn voor mij, in topvorm zal ik zeker niet zijn aangezien ik al terug volop bezig ben met de voorbereidingen van m’n zomer seizoen, de vraag is dus of ik niet beter nog een jaartje wacht en dit jaar als toeschouwer gewoon alles goed in de gaten hou … maar zal ik er dan achteraf geen spijt van krijgen???
Ik zal er nog een nachtje over slapen en ten laatste zondag de knoop doorhakken.

Internationale Regatta Gent

Het voorbije weekend waren we terug te vinden op de Blaarmeerse Watersportbaan te Gent.
Aangezien de vrouwen senioren dit weekend niet zo talrijk vertegenwoordigd waren moesten we zowel zaterdag als zondag slechts ‘s middags in actie komen. Dit zorgde vooral op zondag voor een ware uitputtingsstrijd. De wedstrijden volgden elkaar in sneltempo op en er bleef amper tijd over om tussen de wedstrijden een slokje te drinken.
Mijn weekend is in enkele woorden samen te vatten: golven, golven en veel te veel golven …
Doordat de watersportbaan in Gent helemaal omrand is door rechte betonnen kanten kunnen de golven niet weg en blijven ze nog een hele tijd in het rond klotsen. Het ondiepe water zorgt er dan nog voor dat het extra zwaar trekken is en ook de wind blies stevig in ons nadeel.
Al deze factoren plus het feit dat we helemaal niet getraind hadden op 1000, 500 en 200 meters maakten dat ik niet zo’n geweldig gevoel overhield aan deze wedstrijd.
Achteraf bekeken had het misschien slimmer geweest om niet deel te nemen en gewoon een weekend stevig te trainen maar ja om het met de woorden van Bart Peeters te zeggen: “’t is dat je achteraf pas alles van tevoren weet”.
De volgende twee weken staat er voor mij niet veel speciaals meer op het programma. Ik zet de duur- en krachttrainingen gewoon verder en doe m’n best om m’n ventje ongelooflijk te soigneren zodat hij zich nog drie weken zo optimaal mogelijk kan voorbereiden op het WK en de wereldbeker manches.

BK Lange Baan te Roeselare

Na een hele winter in onze geliefde afdaler alle Belgische en buitenlandse riviertjes te overwinnen was het vorig weekend tijd voor de eerste lijnwedstrijd van het seizoen. Mijn afdaler moest mooi thuis blijven want deze keer was het aan de K1’s, K2’s en K4’s om het onderste uit de kan te halen.
Na het BK op de ourthe nam ik een weekje platte rust om dan drie weken geleden terug te beginnen met lange rustige basis trainingen, mijn vormpeil stond dus zeker niet op 100% topniveau maar was ook helemaal niet om van te huilen.
Zaterdag middag stond de K1 5000m op het programma. De behoorlijk warme temperaturen en de stevige wind zorgde ervoor dat het een zware wedstrijd ging worden. Onze start werd gezamenlijk gegeven met die van de aspiranten, junioren en veteranen dames. We lagen dus met een hele bende aan de start. Mijn start verliep niet echt geweldig waardoor ik de kopgroep van zo’n 10 man net miste. Ik volgde dus in een achterliggend groepje van drie terwijl de kopgroep beetje bij beetje begon uit te dunnen. Na 2500m kwamen we aan het keerpunt, ik versnelde om zeker zonder problemen door te bocht te geraken en voelde toen dat de twee andere dames die bij me in het groepje lagen het toch ook zwaar hadden. Op zo’n 1000m van de aankomst bleven we toch nog met z’n tweetjes over, ik ging er dus nog een eindspurt moeten uitpersen. In de spurt haalde ik het nog net maar de beste plaatsen waren natuurlijk al ingenomen. Uiteindelijk werd ik met een 11de plaats in totaal nog 3de senior dame en daar kon ik best wel tevreden mee zijn. Het verschil ten opzichte van vorig jaar was zelfs meenig supporters opgevallen.
Twee uur later lag Guy aan de start voor zijn K1 5000m, zijn start was geweldig maar zo’n 500m later ging het van kwaad naar erger, de kopgroep vaarde weg en hij bleef achter, de teleurstelling was behoorlijk groot, had hij te weinig in K1 gevaren en te veel in afdaler, was het de andere paddel, een slechte dag, de warmte, … wie zal het ooit weten?
Zondag ochtend om 7u vertrokken Tine, Nathalie en ik weer samen naar Roeselare, aangezien Guy vandaag niet meer zou meegaan (hij ging trainen in de ardennen) waren we op zaterdag avond weer naar huis gekomen en vertrokken we zondag zonder Guy weer naar Roeselare.
Om 10u15 stond de K4 5000m op het programma.
Door de drukke planning van ons vieren (Tine, Nathalie en Natacha) hadden we voor zondag ochtend slechts éénmaal samen gevaren en werd het dus afwachten naar het resultaat. Dat de dames van Neerpelt onklopbaar waren wisten we wel maar van onze starterscapaciteiten kunnen ze toch nog wel wat leren ;). Ondanks het scheef zitten en het niet altijd even gelijk paddelen moesten we tot aan het keerpunt zeker niet onderdoen voor de concurrentie, doordat ik de hele winter in afdaler trainde en het mijn eerste lange baan als stuurman van de K4 was schatte ik het keerpunt helemaal verkeerd in waardoor de achterstand op onze voorliggers een stuk groter werd. Toch gaven we ons niet direct gewonnen en bleven we gaan tot aan de aankomst. We werden uiteindelijk knap 2de op zo’n 15 seconden van de winnaars. Er is nog wat werk aan onze K4 maar dat we een sterk team hebben dat staat toch wel vast.
Na enkele uurtjes rust en wat pasta was het tijd voor de (voor ons) laatste wedstrijd van de dag, de K2 5000m waar ik samen met Tine aan de start zou verschijnen.
Ook hier geen commentaar op onze start maar spijtig genoeg konden het niet lang genoeg volhouden om met de kopgroep van 5 boten mee te gaan. Al snel werd de kopgroep uitgedund tot 3 boten en leken we nog aansluiting te kunnen maken bij Nathalie en Natacha maar net op die moment staken ook zij nog een tandje bij. Het resultaat werd een 6de plaats in totaal en 3de bij de senioren dames. We mochten dus zeer tevreden zijn, als we tegen september terug in topvorm zijn zouden er wel eens zeer mooie resultaten uit de bus kunnen komen.
Volgend weekend zijn we te bewonderen op de Blaarmeerse in Gent. Ook hier vooral een doorgedreven training want van de resultaten gaan we niet wakker liggen.

Laatste Belgische rivierwedstrijd van het seizoen

Zondag ochtend om 7u ging de wekker, ja, zelfs in het weekend zat uitslapen er niet in.
We hadden namelijk om 8u aan de club afgesproken om naar Anseremme te vertrekken voor de laatste rivierwedstrijd, van dit seizoen, op Belgische wateren. Om 11u zou de eerste start gegeven worden dus treuzelen was geen optie.
Aangezien mijn boot vorige week werd verkocht zou ik deze wedstrijd niet in m’n vertrouwde eigen bootje varen maar in een Loisac van Prijon, om deze te testen. Gelukkig hadden we net genoeg tijd om een proefafdaling af te werken zodat ik toch nog even kon wennen aan deze boot. En inderdaad, het was wel even wennen hoor. Op het enige “moeilijke” stukje op de rivier kon ik al bijna de visjes gaan groeten maar verder ging alles vlotjes.
Op naar de wedstrijd dan maar, om 11u21 was het mijn beurt, de start werd gegeven om de 30 seconden wat maakte dat ik Nathalie steeds zag varen en dat Tine mij heel de weg zag varen. Het feit dat je een mikpunt hebt is steeds een extra motivatie en het werkte dus ook. In dezelfde volgorde als we gestart waren kwam eerst Nathalie dan ik en dan Tine over de aankomst lijn. Al waren de 30 seconden achterstand van de start wel een beetje kleiner geworden. Tine won dus knap de laatste wedstrijd en zo ook de beker van Belgë, ik volgde als tweede op 13 seconden en Nathalie als derde op 26 seconden.
Een heel Mechels podium, dat beloofde voor de ploegenkoers die nog volgde en die tevens telde als Belgisch kampioenschap. Nathalie, Tine en ik moesten het hierin opnemen tegen een ploeg van Brussel en de Mechelse dames juniors. Na de zware wedstrijd van 2 uur geleden washet dus weer afzien geblazen en onze beste pijlen waren natuurlijk al verschoten. Gelukkig bleek onze voorsprong op de andere ploegen groot genoeg en hadden we niets meer te vrezen. De Belgische titel belande dus in ons kamp.
Bij de heren senioren werd het iets spannender, hier won de ploeg van Kasterlee, nipt voor de thuisvaarders van Anseremme.
Na de wedstrijden plaatste ik ook meteen de bestelling voor mijn nieuwe boot dus volgend jaar zal ik hopelijk schitteren in mijn nieuwe boot. Samenvatting van het rivier seizoen 2008, dat bij deze met een stralende zon en op een terras met uitzicht op de maas eindigde, is zeer positief, er werd een stevige vooruitgang geboekt, zowel qua snelheid als techniek en durf. Hopelijk kunnen we er volgend jaar nog een schepje bovenop doen.

Maar vanaf nu is het tijd om de afdalers op te bergen, onze K1 wakker te schudden, terug kilometers te beginnen malen en onze basis weer een beetje op te krikken. Ook de krachttrainingen in de fitness zijn weer begonnen wat voor mij zeker heel belangrijk is, ik mis namelijk nog een hoop power ten opzichte van de andere dames.
Deze week volgt er een korte werk week en een lekker lang weekend. Guy trekt reeds samen met Maxime en Tanguy op verkenning naar het WK parcours in het Italiaanse Ivrea en ik zal vooral genieten van een lang weekendje thuis.
Over twee weken staat het Belgisch kampioenschap Lange Baan (5000m) nog op het programma en het weekend daarna de regatta in Gent. Hier zal vooral voor het plezier en als doorgedreven training worden gevaren, het resultaat is dus bijkomend. Het volgende grote doel is pas voor september dus tijd genoeg om ons hiervoor deftig voor te bereiden. Tussendoor trek ik met Guy nog naar het WK in het Italiaanse Ivrea en naar de eerste World Cup manche in het Tsjechische Karlovy Vary. Daar zal ik vooral mijn begeleiders capaciteiten boven halen en de sfeer proeven van het internationale wedstrijd gebeuren.

Belgisch kampioenschap op de Ourthe te Houffalize

Na een week van keelpijn, hoofdpijn, hoesten en veel gesnotter vertrokken we zaterdagvoormiddag richting Houffalize voor enkele proefafdalingen de dag voor het Belgisch Kampioenschap. De weergoden waren ons blijgezind en ook de waterstand was nog doenbaar, meer water had natuurlijk beter geweest maar ja daar hadden we weinig aan te veranderen.
Twee proefafdalingen later besloten we ermee op te houden en onze krachten te sparen voor de wedstrijd van morgen.
’s Avonds trokken we nog naar Houffalize voor een stevig avondmaal waar we na behoorlijk wat geklungel van de garçon uiteindelijk toch de gevraagde gerechten voorgeschoteld kregen, al was het bij sommige niet helemaal in de juiste volgorde.
Zondagochtend stonden we om 10u weer paraat voor een laatste afdaling = stevige opwarming.
Om 12u was het dan zo ver, het Belgisch kampioenschap werd zo’n twee maand na de voorziene datum op gang geschoten en de jongste deelnemers konden van start gaan.
Stipt een half uur later was het mijn beurt, het vormpeil van twee maanden geleden was stilletjes aan het uitdoven, de vermoeidheid van een lang, zwaar en overwegend knap rivierseizoen begon stevig door te wegen en dit terwijl mijn tegenstanders net in vorm zaten, het beloofde dus een spannende strijd te worden voor een podiumplaatsje, als dit al niet aan mijn neus ging voorbij vliegen.
De wedstrijd verliep zonder problemen, alleen het aanvallen onderweg lukte niet, na elke bocht was het krabben om terug op gang te geraken, van stevig optrekken na de bocht was dus geen sprake, om dan nog maar te zwijgen over de lange platte stukken waar ik helemaal niet meer vooruit kwam.
Tine won uiteindelijk de wedstrijd voor Isabelle, ik en Nathalie. Geen super resultaat maar wel een beetje verwacht. Het verschil tussen Nathalie en mij was uitzonderlijk klein (5 honderdsten van een seconde), het zal dus nog heel spannend worden op de lage lesse.
Bij de mannen won een vermoeide Maxime voor een verrassende Tanguy en een niet echt gemotiveerde Guy.
Volgende week staat er een weekje welverdiende rust op het programma om een beetje te bekomen van de laatste vier maanden van zware trainingsarbeid, vermoeiende wedstrijdweekends, wedstrijdstress, full time werken en part time ons appartementje in orde houden.
Op deze manier kan ik me weer helemaal opladen om op de lage lesse nog een laatste keer het onderste uit de kan te halen op het BK ploegenkoers en om daarna de voorbereiding te starten van het komende lijnseizoen waar ik toch ook graag wil bewijzen dat ik niet heb stil gezeten de laatste maanden.

Monschau

Na een laatste zware trainingsweek stond er voor mij een weekendje rust op het programma. Alhoewel rust …
Zaterdag voormiddag vertrokken we namelijk naar het pittoresk Duitse stadje Monschau.
Nee, Guy en ik gingen niet op romantisch culinair weekend maar naar de jaarlijkse afdalingswedstrijd op de Perlenbach en de Ruhr met aankomst middenin het stadje Monschau. Slecht éénmaal per jaar wordt er water gelost uit een hoger gelegen meer om tientallen gekke kayakkers de kans te geven hun boot helemaal kapot te varen, lekker te zwemmen, tussen, over en op stenen te varen en hoge barrages te overwinnen.
Kort samengevat, geen riviertje voor beginners of voor de bangeriken onder ons.
Zaterdag tussen 14u en 16u werd er water gelost, er was dus geen tijd om te treuzelen, op deze 2u moest iedereen zo veel mogelijk proberen af te dalen om de weg te kennen voor de wedstrijd van zondag.
Aangezien er niet veel tijd was om voor te varen en we de wedstrijd vaarders geen kostbare tijd wilden afnemen besloten Nathalie en ik onze taak te beperken tot begeleider en supporter van dienst. Samen met Freya trotseerden we de gietende regen en de koude om hier en daar een stukje van de rivier te kunnen bekijken. Het was inderdaad spectaculair en achteraf gezien bleek het stressniveau bij de toeschouwers nog hoger te zijn geweest dan bij de vaarders zelf.
Om 16u werd de kraan dicht gedraaid en moest iedereen van het water.
Nadat we ons gesetteld hadden in de jeugdherberg en een goed bord spaghetti hadden gegeten trokken we nog even naar Monschau om toch nog iets te zien van het mooie stadje.

Zondag ochtend werden Duitsland wakker onder een dun sneeuwtapijtje, déjà vu want ook in Sort sneeuwde het de dag van de wedstrijd van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat. Gelukkig bleef het vandaag enkel bij winterse buien en konden we onze paraplu af en toe eens dicht doen.
Om half twaalf werd de eerste start gegeven en twee uur later stond iedereen weer veilig op de kant. Tine en Natacha waren weer een hele ervaring rijker, het resultaat van de wedstrijd was van geen belang maar ze hadden het er toch weer knap vanaf gebracht, ze mochten terecht zeer fier zijn op hun prestatie.
Iets later werd Guy knap zevende, de ambitie was een vijfde tot tiende plaats dus hij mocht tevreden zijn over zijn wedstrijd, al had hij hier en daar enkele seconden kunnen winnen als hij niet op de lastigste plaatsen vaarders had moeten inhalen maar ja dit is wedstrijd zeker.
Achteraf voor iedereen nog een wafel, ijsje of stukje taart, ja ook de supporters hadden het verdiend, en we konden weer naar huis vertrekken.

Maandag en dinsdag staan er nog twee stevige trainingen op het programma om de volgende dagen het terug wat rustiger aan te doen. Zondag staan we paraat in Houffalize voor het Belgisch kampioenschap op de ourthe. Hopelijk is mijn keelpijn en snotneus daartegen weer wat beter en kunnen we er nog eens volledig voor gaan. Het zal een spannende wedstrijd worden want de verschillen tussen de eerste vier dames zouden wel eens heel klein kunnen zijn.

Wedstrijd Dijle 30-03-2007

Na een nacht van weinig slaap in de wagen op de terugweg van een weekje stage in het Spaanse Sort besloot ik toch nog deel te nemen aan de wedstrijd op de Dijle. De vorige week had ik niet deelgenomen aan de klassieke wedstrijd in Sort dus ik had nog wat goed te maken. Om 8u ’s morgens waren we thuis toegekomen, hadden we alles uitgepakt, al een beetje was gedaan, wat opgeruimd, …
Aangezien we toch behoorlijk moe waren van een stevige week trainen, enkele dagen van wedstrijd en een hele nacht in de wagen waagden we ons niet meer aan een proef afdaling. Een stevige opwarming moest volstaan om heelhuids beneden te geraken.
Bij onze aankomst in Korbeek-Dijle bleek de waterstand behoorlijk geruststellend, het ging dus wel vooruitgaan.
Na een toch wel zware wedstrijd van een dikke 28 minuten werd het podium bij de senioren dames opgevuld met Tine op het hoogste trapje, ik het trapje eronder en Cindy Theys op het derde trapje. Door een ganse week op het snel stromende water van de noguera pallaresa was het gevoel op het water nog behoorlijk goed al volgde er rond half weg toch een ferme klop van de hamer. Het werd dus een goede doorgedreven training om een stevige trainingsweek af te sluiten. Door mijn deelname stel ik ook mijn momenteel tweede plaats in de beker van België hopelijk een beetje veiliger.
Bij de heren senioren won Guy nog met enkele seconden van Daivy Theys, al moest ik het achteraf goed maken met een Duveltje voor de tv, omdat ik hem nog mee sleurde naar de Dijle ;)
Volgend weekend staat de wedstrijd op Monchau op het programma, ook hier zal ik mijn taak beperken tot supporter en persoonlijke begeleider van onze atleten, moest er voldoende tijd en water zijn bestaat de kans dat ik me ook eens aan een afdaling waag al zal ik hiervoor mijn verstand even thuis moeten laten.
Binnen twee weken staat het Belgisch kampioenschap op de ourthe op het programma, hopelijk kan ik daar mijn vooruitgang en mijn goede resultaten van het voorbije seizoen bevestigen met een podiumplaats. Al kan ik nu reeds tevreden zijn over de prestaties deze winter.

Paas stage Sort (Spaanse Pyreneeën)

Vrijdag 21 maart rond 20u ’s avonds vertrokken we (Nathalie, Tine, ons make, guy en ik) met een volgepropte camionette richting Sort voor een weekje training op de Noguera Pallaresa. Na een trip van zo’n 14u en een slaapstop in Orléans kwamen we op zaterdag in de namiddag veilig toe in Sort.
Zaterdag stond er nog niets op het programma en ook zondag voormiddag genoten we met volle teugen van het zonnetje, onze trainingsmaatjes zouden pas in de loop van de avond arriveren dus waagden we ons op zondag middag al op het sprint parcours dat zich vlak voor het hotel bevond. Na enkele korte afdalingen speelden we nog even in de golven om de snelheid van het water al een wat gewoon te worden en ons een beetje geruster te voelen in onze boot.
Toen we maandag ochtend ons raam opentrokken konden we onze ogen niet geloven, sliep ik nog, zaten er nog een paar slaapbeestjes in m’n ogen of was ik echt wel goed wakker? Een sneeuwtapijt van zo’n 15 à 20 cm bedekte onze boten in de tuin van het hotel. Na een deftig sneeuwballen gevecht werd het tijd voor de eerste echte afdaling. De hele afdaling was voor mij nog een beetje te hoog gegrepen dus wachtte ik iedereen op na het moeilijkste stuk om vandaar mee door te varen tot aan het hotel. Dit stuk van zo’n dik half uur varen werd mijn dagelijks parcours zowel in de voormiddag als in de namiddag. Op maandag avond werd ik reeds bekroond als eerste zwemmer van de week, maar gelukkig bleef het bij die ene keer en was ik ook helemaal niet meer de enige met een zwempartijtje op m’n naam.
Op woensdag stond de Non-Stop race op het programma en op donderdag de classic en de team race. Deze wedstrijden vonden plaats op het moeilijkste stuk van de rivier waardoor ik mijn taak diende te beperken tot supporter. In de namiddag, na de wedstrijden, hield ik me nog een tijdje bezig op het sprint parcours om dit stuk wat beter onder de knie te krijgen.
Vrijdag stond er geen wedstrijd op het programma maar werd er wel stevig getraind. In de voormiddag nam ik al m’n moed bij elkaar en vaarde ik op een stuk van zo’n 5à10 minuten na heel de afdaling mee. Zo’n anderhalf uur, veel schrik, veel golven, vele gilletjes en vele slokken water later kwam ik moe maar zeer tevreden aan het hotel toe. ’s Middags daalden we nog enkele keren af op het sprint gedeelte om toch een beetje voorbereid te zijn op de wedstrijd van zaterdag.
Zaterdag om 12u27 was het dan zo ver, na behoorlijk wat peptalk ging ik dan toch maar van start in de sprintwedstrijd. Na een fantastische week van veel bijleren en behoorlijk wat vooruitgang ten opzichte van vorig jaar was het vertrouwen plotseling helemaal zoek. De eerste manche van de sprintwedstrijd was dan ook niet geweldig, technisch verliep het redelijk goed maar in het kopie was het heel wat minder, waardoor er niet uitkwam wat er wel inzat. De tweede manche had ik dus niets te verliezen en moest ik gewoon proberen om technisch even goed aan de finish te geraken als in m’n eerste manche. Ik verbeterde mijn tijd van de eerste manche met zo’n 5 seconden en moest uiteindelijk tevreden zijn dat ik toch nog van start was gegaan. Ik werd 10de achter de franse vrouwen, een Sloveense, Nathalie en Tine. Natacha won bij de junioren dames, Bart werd tweede bij de junioren heren, en Broes werd hier vijfde. Bij de senioren heren won Maxime ook deze keer met zo’n 3 seconden voor op de tweede, Guy werd hier zeer knap 7de en mocht wel heel tevreden zijn.
En zo kwam er ineens ook een einde aan een geweldige, leerrijke, zonnige, sneeuwige, … -week die veel te snel voorbij gevlogen was en vertrokken we weer naar huis.

Wedstrijd op de Lage Lesse wordt training op overvolle Lage Lesse:

Door omstandigheden werd de wedstrijd die dit weekend geprogrammeerd stond op de Lage Lesse verschoven van 16 Maart naar 27 April 2008.
Aangezien het de voorbije dagen stevig geregend had, stond er een mooie waterstand op de ardense riviertjes, daarom werd er door de kersverse nationale trainer rivier (Marc Richard) besloten om op zondag voormiddag een training in te plannen op de Lage Lesse. De voorziene wedstrijd werd dus omgetoverd tot een doorgedreven training.
Afspraak om 10u in Hour. Daar vertrokken Guy, Maxime en Hans samen met enkele Luxemburgers voor hun tocht van +/- 30 km tot in Anseremme.
Tine, Nathalie, Natacha en ik werden iets meer gespaard en vertrokken samen met nog enkele waalse en Luxemburgse vaarders een stukje lager in Houyet voor een tocht van een dikke 20 km. De hoge waterstand en het snel stromende water zorgde ervoor dat we in een recordtempo zouden af dalen maar ook dat het behoorlijk zwaar ging worden voor mij. Ik ben zo’n stevig water nog helemaal niet gewend en kom nog een hoop kracht tekort om mij met zo’n waterstand al goed te voelen. Na anderhalf uur zwoegen stond de warme douche voor ons klaar. Het werd een zware maar goede training waar ik zeker m’n voordeel nog zal uithalen.
Na de training vertrokken we niet onmiddellijk naar huis. Om 2 uur werd de start gegeven van Le trefle Dinantais waaraan Bram zou deelnemen. We hadden hem beloofd om te komen supporteren en lieten ons niet doen door de felle regen en hagelbuien die we geregeld over ons hoofd kregen.
Bram bracht het er helemaal onder het slijk zeer goed vanaf.

Over een kleine week vertrekken Guy, Bart, Broes, Natacha, Nathalie, Tine en ik met onze waalse kajak maatjes en trainers voor een weekje op stage naar het spaanse Sort.
Ons vertrek staat gepland op vrijdag 21 maart om zo in twee stukken tot in de Spaanse pyreneeën te rijden. Vanaf zondag zal er dan stevig getraind worden op de bekende Noguera Pallaresa.
Het doel van deze stage voor mij is vooral ervaring op doen, mijn grenzen verleggen, mijn schrik overwinnen en vooral mij goed te amuseren.
Vanaf woensdag begint “The international Noguera Pallaresa wildwater Race”.
Ik zal hier enkel op zaterdag aan de start van de sprint race verschijnen omdat het wedstrijd stuk van de klassieke wedstrijd nog een beetje te hoog gegrepen zal zijn.
De verwachtingen voor de sprint zijn niet al te hoog gespannen, het voornaamste doel van deze week is vooral wat bij te leren en een beetje te wennen aan het echte wildwater dat we in België niet tegenkomen.

Wedstrijd: Fulda

Na enkele mooie prestaties op de belgische rivieren de voorbije weekends en de vooruitgang die ik dit jaar boekte ten opzichte van vorig jaar, werd er onbewust met “hoge” verwachtingen naar Fulda afgereisd. Niet dat ik ervan overtuigd was op het podium te geraken en ook niet bij de eerste tien te eindigen, maar het vormpeil stond goed, de goesting was er, we kenden de rivier, dus een goede prestatie op mijn niveau zat er zeker in.
Helaas beslisten de weergoden hier net iets anders over.
Na een hele namiddag, avond en nacht gietende regen en storm boven Duitsland en omstreken werden de rivieren die het vrijdag nog met bijzonder weinig water moesten stellen letterlijk overspoeld met een massa van bruin, kolkend water dat regelmatig hele boomstammen met zich mee de dieperik in nam.
Het parcours van de sprint moest noodgedwongen verlegd worden naar een ander stuk op de rivier omdat het onmogelijk was om onder de brug door te varen. Het water liep overal de weien in en Fulda begon meer weg te hebben van een meer van van een smal riviertje.
De sprint was alles behalve iets dat op mijn lijf geschreven was. Door de grote hoeveelheid water die naar beneden stroomde en overal buiten zijn oevers trad doken er overal kleine draaikolkjes op in het water waardoor je van rechts naar links geslingerd werd over de rivier, de stormwind raasde ondertussen ook nog steeds door waar door ik gewoon regelrecht de kant werd ingeblazen.
De resultaten van de sprint waren dan ook zeer teleustellend. Spijtig van de omstandigheden anders had er zeker veel meer in gezeten.
Tijdens de wedstrijd bleef het water in de rivier maar stijgen waardoor er tijdens de tweede manche van de sprint door de meesten nog wat sneller gevaren werd.

Zaterdag avond werd er besloten om de wedstrijd van zondag die op een hoger stuk zou plaatsvinden, ook te verschuiven aangezien het water nog steeds bleef stijgen en er boven nog pas enkele bomen waren omgewaaid.
Ik was er klaar voor, een wedstrijd van ongeveer 10’ werd er ons meegedeeld op een makkelijk stukje. Zondag kon ik mijn slecht resultaat van de dag voordien nog rechtzetten.
Maar helaas ook dit werd me niet gegund. Zondag ochtend om 8u werd er ons gemeld dat de wedstrijd toch boven zou plaatsvinden en daar draaide de knop om. De schrik sloeg toe door de hoge waterstand en het snel stromende water, het was dus gedaan voor vandaag, ik stapte niet meer in en de wedstrijd kon ik wel helemaal op m’n buik schrijven.

Het werd dus een zeer teleurstellend weekend om heel snel te vergeten. Hopelijk kan ik dit binnen enkele weken weer allemaal rechtzetten.

Wedstrijd: Lomme, Lhomme of L'homme?

Na een week van twijfels over het wel of niet doorgaan van de wedstrijd vertrokken we zaterdag voormiddag toch richting Rochefort voor onze eigen wedstrijd op de lomme.
Eens toegekomen in Lesterny aan de start bleken onze vermoedens te kloppen het aanhoudende mooie weer en de nachtelijke vries-temperaturen hadden ervoor gezorgd dat de lomme het met bijzonder weinig water moest stellen.
Maar geen probleem, varen gingen we doen.
Aangezien het “onze” wedstrijd was zorgde dit voor een pak meer deelnemers, wat betekende dat we met een grote groep gingen zijn om af te dalen.
Guy, Alain, Tine, Natacha en ik namen Inge, Peter, Tom, Julien, Bram en Shelley onder onze hoede. Guy vertrok op kop met moeder gans en haar kuikentjes achter zich.
De lage waterstand maakte het er niet overal makkelijker op, in de eerste bocht ging het al direct mis voor sommigen Nog geen vijf minuten later stond het volgende opstakel al klaar, er lag namelijk een boom helemaal over de rivier. Frank, Bart en Jeroen bundelden hun krachten om er een doorgangetje in te maken maar al hun werk bleek niet op te kunnen tegen deze mastodont.
Na een kort overdraagpunt zetten we onze weg verder.
De eerste afdaling werd er dus eentje met behoorlijk wat opstakels.
De tweede afdaling nam Pieter de jeugd met zich mee.Frank, Bart en Jeroen hadden het gevecht met de boom nog steeds niet gewonnen dus werd er besloten om het wedstrijd parcours lichtjes aan de passen. De start zou gegeven worden net achter de omgevallen boom en de aankomstlijn zou zo’n kilometer stroomafwaarts van de kerk in Forrieres getrokken worden.
De tweede en derde afdaling was het iedereen voor zich, op zoek naar de makkelijkste, snelste, kortste of aangenaamst paddelende weg.
Het parcous van de ploegenkoers lieten de meesten links liggen, drie afdalingen waren al zwaar genoeg geweest, op het beneden stuk kenden we de weg stilletjes aan ook al redelijk goed en de warme douche riep.
Na een laatste parcoursverkenning op zondag was het tijd voor het echte werk. In tegenstelling tot de vorige wedstrijden vertrokken we van oud naar jong en waren er vandaag een stuk meer deelnemers op post. Wat bij de kadetten heren, junioren heren en seniors dames de vorige weken altijd clubkampioenschap was ging vandaag een bikkelharde strijd worden voor een plaatsje op het podium. Door de omgevallen boom waren we genoodzaakt om vlak erboven op te warmen, even over te stappen en vlak achter de boom te starten
Ik mocht als voorlaatste dame vertrekken. Ten opzichte van vorige week werd het een korte wedstrijd dus voluit vertrekken was de boodschap de drie moeilijkste punten lagen in het begin van de wedstrijd dus ik moest geen bang hebben om reeds te uitgeput te zijn op de moeilijke stukken. Technisch verliep de wedstrijd voor mijn doen zo goed als perfect. Rond halfweg moest ik Cindy Theys inhalen en iets later had ik ook Nathalie te pakken. Tine had me nog steeds niet ingehaald en was maar 30 seconden achter me gestart, haar voorblijven was de opdracht.
Op zo’n 250m voor het einde stonden Guy, Pieter en Alain nog te supporteren.
Ik werd uiteindelijk tweede, zo’n 20 seconden achter Tine en een dikke 10 seconden voor Isabel waar ik wel zeer tevreden mee kon zijn.
Nadat we met z’n allen tot op de camping gevaren waren stond er ons nog een ploegenwedstrijd te wachten. Deze werd een kleine repetitie voor over twee weken in Fulda. Tine, Natacha en ik vormden een ploeg bij de dames. Na de zware wedstrijd van twee uur voordien voelde ik dat m’n armen niet meer helemaal fit waren maar dit was niet alleen bij mij voelbaar, Tine en Natacha moesten toch ook nog aan hun paddel trekken om te kunnen volgen.
Iets voorbij halfweg haalden we de 2 minuten voor ons gestartte junioren dames in. Uiteindelijk wonnen we zonder al te veel problemen de ploegenwedstrijd bij de dames maar moesten we helemaal niet onder doen voor de meeste senioren heren.
Guy werd voor de derde keer op rij tweede achter Maxime, samen met Sebastien Minette wonnen ze achteraf nog de ploegenkoers en zal het voor vele uitkijken geblazen worden als deze ploeg zich aanmeld op het BK ploegenkoers.

Wedstrijd: Lienne

Op vrijdag avond vertrok ik reeds richting Chauveheid bij de Lienne. Swa en Mieke hadden namelijk vlak bij de start een chalet gehuurd voor het weekend en Guy zou daar iets na middernacht toekomen na een weekje stage.
Aangezien de meeste Mechelaars op zaterdag pas rond 11u aan de club hadden afgesproken hadden we zaterdag voormiddag dus tijd genoeg om even uit te slapen, van het zonnetje te genieten en al eens een kijkje te gaan nemen naar de waterstand en de moeilijkste stukken op de Lienne. De waterstand leek net genoeg te zijn om zowel zaterdag als zondag op de Lienne te kunnen varen. Het alternatief “Ambleve” werd daarom snel aan de kant geschoven en daar waren de meesten onder ons niet rouwig om.
Voor mij was dit de eerste keer dat ik de Lienne zou varen en dat was duidelijk merkbaar als ik m’n hartslagmeter omdeed.
Doordat het vandaag ook test was op hazewinkel moesten we enkele vaarders missen tijdens het voorvaren waardoor we beperkt waren in begeleiders. Guy, Paul, Koen, Tine en ik namen Bram, Tom en Thomas al mee voor een eerste afdaling. Deze bleek voor niemand een probleem te zijn dus besloten ze een tweede keer enkel met hun drietjes op pad te gaan en alleen af te dalen van aan hun eigen start. Zo konden ze ook zelf eens hun weg zoeken op hun wedstrijd stuk.
Wij vertrokken dan een stukje hoger op, om tegen een hoger tempo nog een afdaling af te werken. Zo kwam iederen gelijk beneden aan.
Dit weekend maakte ik na twee afdalingen de beslissing om ermee op te houden, er stond me morgen namelijk een wedstrijd van zo’n 32 à 33 minuten te wachten dus was het slimmer om er vandaag op tijd mee op te houden. Het zonnetje scheen volop dus konden we daar beter nog wat van genieten dan ons vandaag al kapot te varen.
Na een leuke avond en een goede nachtrust in het chalet hadden we net zoals vorige week zondag om 10u afgesproken aan de start voor een laatste afdaling. Nathalie was ook deze week weer van de partij en ook diegene die gisteren waren gaan testen op hazewinkel waagden zich aan een eerste en laatste afdaling voor de wedstrijd.
Om kwart na één was het dan weer onze beurt, deftig opwarmen was moeilijk door de lage waterstand en aan de start geraken bleek ook al geen makkelijke opdracht te zijn., de stress sloeg toe ...
Tine mocht als eerste van start gaan, gevolgd door Nathalie en mij.
De wedstrijd verliep behoorlijk goed op twee stomme foutjes na. In de eerste S-bocht kwam ik vast te zitten doordat ik m’n bocht iets te hard wilde afsnijden, hiermee verloor ik makkelijk een 5 à 10 seconden maar geen paniek, de wedstrijd was nog lang dus er was nog niets verloren. Rond half weg had ik Nathalie ingehaald, het zag er dus naar uit dat ik niet slecht bezig was. Iets later maakte ik weer een kleine fout, misschien even iets minder geconcentreerd door de euforie dat ik goed bezig was, wie zal het zeggen, in een 90° bocht kwam ik iets te dicht tegen de muur aan de buitenkant waardoor ik even niet meer kon paddelen maar deze fout was als snel weer rechtgezet. Ik had nog steeds een eind voor de boeg en het moeilijkste stuk was achter de rug. Op zo’n 5 minuten van het einde was er nog een klein valletje, van hieruit was het alles eruit. Pas net voor de aankomst werd ik nog ingehaald door één van de eerste senioren heren wat er weer op wees dat ik het er niet slecht vanaf gebracht had, hij had namelijk gehoopt mij rond halfweg ingehaald te hebben.
Uiteindelijk werd ik tweede op zo’n dikke 50 seconden van Tine en vervolledigde Nathalie het Mechelse podium.
Ook deze week werd Guy tweede achter Maxime maar zijn voorsprong werd kleiner.
Nadat iedereen was aangekomen waagden Nathalie, Tine, Guy en ik ons samen met een groepje van Lier, Ieper en Anseremme aan een na-afdaling.
De zware wedstrijd was nog serieus voelbaar in m’n armpjes maar in dit goede weer kon het me bijzonder weinig schelen.
Na de laatste afdaling nog snel naar de prijsuitreiking, onze chalet leegmaken en hop weer naar huis.

Wedstrijd: Salm

Zaterdag 02-02-2008 werd er om 11u aan de club afgesproken om richting Trois-Point te vertrekken. De eerste rivierwedstrijd van het nieuwe jaar kwam angstaanjagend dichtbij en dat was bij aankomst aan de Salm op sommige gezichten af te lezen, jaja ook bij mezelf.
Aangezien de trainers er dit jaar niet altijd kunnen bijzijn werd er een beurtrol afgesproken om de jonge gasten onder ons, veilig tot beneden te loodsen. De eerste afdaling namen Guy, Stefan, Paul, Koen, Tine en ik deze taak op ons en dit bleek achteraf geen al te zware opdracht te zijn, iedereen kwam zo’n dik half uur later zonder kleerscheuren beneden.
De tweede afdaling namen Bart, Jeroen en Natacha de jeugd mee op sleeptouw wat ons de kans gaf om zelf tegen een iets hoger tempo af te dalen en zelf de weg te zoeken wat het af en toe iets makkelijk maakte.
Na lange twijfel werd er besloten om nog een derde afdaling te ondernemen, ik kende de weg nog niet naar behoren maar wist dat ik me die derde afdaling morgen ging beklagen maar ja dat waren zorgen voor morgen.
Toen iedereen na de derde afdaling lichtelijk bevroren van het water kwam was het tijd voor een goede warme douche en een lekker bord warm eten en daar werd dan ook voor gezorgd.
Zondag werd er om 10u afgesproken aan de start om nog een laatste afdaling af te werken zodat we goed opgewarmd aan de start konden verschijnen. Ook Nathalie was vandaag van de partij voor de eerste wedstrijd van haar come-back.
Rond 12u45 was het onze beurt, Nathalie mocht als eerste van start gaan gevolgd door Tine en mij. Na nog geen 2 minuten wedstrijd sloeg de pech toe bij Tine. Ik zag ze na de molen bevroren op de kant staan met haar boot maar zonder paddel. Ik vroeg nog of alles ok was maar moest doorvaren van haar. De moed zonk me even tot in m’n vaarsloefjes maar veel tijd om na te denken had ik niet er lagen namelijk heel veel stenen te wachten om tegen m’n boot aan te botsen, concentratie was nodig en dus geen tijd en energie om me bang te maken.
De wedstrijd verliep behoorlijk goed, de waterstand was niet overdreven waardoor je paddel hier en daar wel wat te verduren kreeg maar verder verliep alles naar wens, op een paar minuten van het einde kreeg ik zelfs Nathalie in het vizier waardoor ik vleugeltjes kreeg en mezelf een beetje moest intomen om geen stomme fouten meer te maken zo met het zicht op de aankomst. Mijn eerst overwinning van het jaar was hiermee een feit al had ik liever gehad dat Tine ook had kunnen verder varen. Nathalie werd knap tweede.
Guy moest Maxime laten voorgaan maar had toch een mooie wedstrijd gevaren, als full-time werkende is het niet zo makkelijk op te boxen tegen een prof atleet.
Een na-afdaling zat er wegens een beetje te koud en vooral heel moe niet meer in.
Na de prijsuitreiking moest ik nog snel afscheid nemen van m’n ventje want die vertrok samen met Bart en Maxime voor een weekje trainen naar het zonnige Beziers, ik ging dan maar moe, tevreden en zonder ventje naar huis.

wintercup, minuut per minuut

Wintercup Anderstad te Lier 13 januari 2008
Na een geslaagde training op de lage lesse op de eerste zaterdag van dit nieuwe jaar stonden we een weekje later in Lier klaar voor een eerste kleine test, 12 km op de nete, massastart, stoomaf naar duffel, draaien rond de spoorwegbrug en stroomop terug tot in Lier.
Wie dacht dat het een rustig tochtje Lier – Duffel – Lier ging worden had het behoorlijk mis en had beter deelgenomen aan de ijsberentocht die op enkele uren eerder, ook in Lier, van start was gegaan.
Toen we een dik uur voor de start in Lier toekwamen bleek ons clubje goed vertegenwoordigd te zullen zijn, dat dit iets te maken had met het gratis glaasje
gluhwein dat elke deelnemer voor of na de wedstrijd kon nuttigen laat ik hier maar in het midden.

12u30: Iedereen begint zich stilletjes aan naar de start te begeven en schrikt zichzelf een ongeluk dat er toch behoorlijk wat stroming op de nete staat. De eerste ongeduldigen wagen zich op het water en starten de opwarming.

12u55: Een uitgebreid deelnemersveld ligt te drummen aan de start waar het door de stroming niet makkelijk is om stilletjes te blijven liggen, we draaien dan nog maar een rondje om de zenuwachtige mensen onder ons een beetje te
mijden.

13u00: START
De eerste mannen in K1 spurten weg gevolgd door enkele harde mannen in afdaler die nog liever doodvallen dan de kopgroep te moeten laten gaan.
Iets meer naar achteren worden we in onze afdaler van de ene kant van de nete naar de andere kant geslingerd door de golven die onze voorgangers produceerden.

13u05: Iedereen gaat opzoek naar een goed plekje, in een groepje, op de golf, in de V of in het slechtste geval, moederziel alleen.

13u30: De eersten zijn reeds enkele minuten aan hun terugweg begonnen als ik mijn bootje rond de middenste peiler van de Duffelse spoorwegbrug draai, het echte werk kan nu beginnen.

13u56: Jan Laenen komt als winnaar van deze trainings-wedstrijd over de meet.

13u57: Steven Dierckx haalt het maar net van Eric Verduyckt en zo is het podium bij de mannen dus gevuld.

13u58: Broes komt als 1ste junior en als vierde in het totaal klassement over de denkbeeldige, reeds weggespoelde streep, op de voet gevolgd door de winnaar in afdaler: Maxime Richard.

13u59: Guy duikelt nog net binnen het uur, als tweede in afdaler, als achtste in totaal, en gelukkig zonder te zwemmen (wat de volgende in de uitslag niet kan zeggen) over de meet. Ondertussen ben ik nog helemaal niet in het zicht van de meet. De nete wordt steeds smaller, mijn armen doen steeds meer pijn, mijn vatje energie raakt stilaan leeg en de achterstand op Natacha en Paul die halfweg nog maar 30 seconden bedroeg wordt steeds groter en groter.

14u01: Bart eindigt nog net in de top tien en wordt knap eerste junior in afdaler.
Mijn armen doen steeds meer en meer pijn, mijn vatje energie raakt helemaal uitgeput, mijn achterstand op Natacha en Paul wordt nog steeds groter en groter en de aankomst is nog steeds niet in zicht.

14u06: Stefan haalt de aankomst, net zoals Frank die enkele ogenblikken later zichtbaar onvermoeid onder het aankomstdoek vaart, zijn K2 boven haalt en nog een toertje gaat varen met Veerle. Ik zie af, sta na elke bocht en oversteek stil maar ik ben duidelijk niet de enige, ik kom terug dichter bij een K2 van Kasterlee met de ‘voorzitter’ en wie weet een jong aanstormend talent. Wie had er ooit gedacht dat ik het zo zwaar ging hebben op de nete??
Eén troost héél ver kan het niet meer zijn.

14u10: Alain vaart onder het aankomstdoek, bijna een minuut later komt ook de eerste en enige dame in K1 over de meet. Knap werk geleverd.
Ik zie nog steeds af, Annemie roept ‘nog enkele bochten en je bent er’, ik kan geen bochten meer zien en zou liever op de kant gaan zitten, al lijkt dit na enkele seconden overweging ook niet de beste oplossing, waarschijnlijk zou ik dan helemaal verdwijnen in de smurrie om nooit meer terug gevonden te worden.
Guy en Bart komen me tegemoed gevaren, ‘je bent er bijna’, ‘goed bezig’, ‘komaan niet afgeven, nog even alles eruit’, eigenlijk doet het me niets meer, ik wil gewoon zo snel mogelijk mijn paddel neerleggen.

14u15: Natacha haalt als eerste dame in afdaler de finish een goeie halve minuut later is ook Paul op dit punt beland.
Ik zie ondertussen de aankomst, mijn geluk kan niet meer op.

14u16: Versnellen lukt niet meer, maar wat zal het me een zorg zijn.
IK BEN ER en het podium bij de dames staat vast. Nog even losvaren op het kanaal en we hebben het gehad.

14u19: Ingrid komt over de meet, ik was echt niet de enige die het zwaar had gehad.

14u28: Tina komt met een grote glimlach over de aankomst, moe maar heel tevreden en terecht ook, knap gedaan. Ook Rudy bereikt de aankomst al had hij er wat vroeger kunnen zijn als hij zich niet in de nete gestort had.

14u34: Arlette komt onder begeleiding van Paul over de aankomst.
Knap gedaan al had het haar bloed, zweet en tranen gekost.

Na een verdiende warme douche was iedereen terug te vinden aan de toog waar iedereen zijn deel van het verhaal deed en moe maar tevreden naar huis terug keerde.
Ondertussen was het water van de nete behoorlijk wat gestegen en was er van stroming geen sprake meer. Ik stel voor dat we volgend jaar rond 17u starten ;)

Tot de volgende.
Klaartje