Wedstrijd op de Lage Lesse wordt training op overvolle Lage Lesse:

Door omstandigheden werd de wedstrijd die dit weekend geprogrammeerd stond op de Lage Lesse verschoven van 16 Maart naar 27 April 2008.
Aangezien het de voorbije dagen stevig geregend had, stond er een mooie waterstand op de ardense riviertjes, daarom werd er door de kersverse nationale trainer rivier (Marc Richard) besloten om op zondag voormiddag een training in te plannen op de Lage Lesse. De voorziene wedstrijd werd dus omgetoverd tot een doorgedreven training.
Afspraak om 10u in Hour. Daar vertrokken Guy, Maxime en Hans samen met enkele Luxemburgers voor hun tocht van +/- 30 km tot in Anseremme.
Tine, Nathalie, Natacha en ik werden iets meer gespaard en vertrokken samen met nog enkele waalse en Luxemburgse vaarders een stukje lager in Houyet voor een tocht van een dikke 20 km. De hoge waterstand en het snel stromende water zorgde ervoor dat we in een recordtempo zouden af dalen maar ook dat het behoorlijk zwaar ging worden voor mij. Ik ben zo’n stevig water nog helemaal niet gewend en kom nog een hoop kracht tekort om mij met zo’n waterstand al goed te voelen. Na anderhalf uur zwoegen stond de warme douche voor ons klaar. Het werd een zware maar goede training waar ik zeker m’n voordeel nog zal uithalen.
Na de training vertrokken we niet onmiddellijk naar huis. Om 2 uur werd de start gegeven van Le trefle Dinantais waaraan Bram zou deelnemen. We hadden hem beloofd om te komen supporteren en lieten ons niet doen door de felle regen en hagelbuien die we geregeld over ons hoofd kregen.
Bram bracht het er helemaal onder het slijk zeer goed vanaf.

Over een kleine week vertrekken Guy, Bart, Broes, Natacha, Nathalie, Tine en ik met onze waalse kajak maatjes en trainers voor een weekje op stage naar het spaanse Sort.
Ons vertrek staat gepland op vrijdag 21 maart om zo in twee stukken tot in de Spaanse pyreneeën te rijden. Vanaf zondag zal er dan stevig getraind worden op de bekende Noguera Pallaresa.
Het doel van deze stage voor mij is vooral ervaring op doen, mijn grenzen verleggen, mijn schrik overwinnen en vooral mij goed te amuseren.
Vanaf woensdag begint “The international Noguera Pallaresa wildwater Race”.
Ik zal hier enkel op zaterdag aan de start van de sprint race verschijnen omdat het wedstrijd stuk van de klassieke wedstrijd nog een beetje te hoog gegrepen zal zijn.
De verwachtingen voor de sprint zijn niet al te hoog gespannen, het voornaamste doel van deze week is vooral wat bij te leren en een beetje te wennen aan het echte wildwater dat we in België niet tegenkomen.

Wedstrijd: Fulda

Na enkele mooie prestaties op de belgische rivieren de voorbije weekends en de vooruitgang die ik dit jaar boekte ten opzichte van vorig jaar, werd er onbewust met “hoge” verwachtingen naar Fulda afgereisd. Niet dat ik ervan overtuigd was op het podium te geraken en ook niet bij de eerste tien te eindigen, maar het vormpeil stond goed, de goesting was er, we kenden de rivier, dus een goede prestatie op mijn niveau zat er zeker in.
Helaas beslisten de weergoden hier net iets anders over.
Na een hele namiddag, avond en nacht gietende regen en storm boven Duitsland en omstreken werden de rivieren die het vrijdag nog met bijzonder weinig water moesten stellen letterlijk overspoeld met een massa van bruin, kolkend water dat regelmatig hele boomstammen met zich mee de dieperik in nam.
Het parcours van de sprint moest noodgedwongen verlegd worden naar een ander stuk op de rivier omdat het onmogelijk was om onder de brug door te varen. Het water liep overal de weien in en Fulda begon meer weg te hebben van een meer van van een smal riviertje.
De sprint was alles behalve iets dat op mijn lijf geschreven was. Door de grote hoeveelheid water die naar beneden stroomde en overal buiten zijn oevers trad doken er overal kleine draaikolkjes op in het water waardoor je van rechts naar links geslingerd werd over de rivier, de stormwind raasde ondertussen ook nog steeds door waar door ik gewoon regelrecht de kant werd ingeblazen.
De resultaten van de sprint waren dan ook zeer teleustellend. Spijtig van de omstandigheden anders had er zeker veel meer in gezeten.
Tijdens de wedstrijd bleef het water in de rivier maar stijgen waardoor er tijdens de tweede manche van de sprint door de meesten nog wat sneller gevaren werd.

Zaterdag avond werd er besloten om de wedstrijd van zondag die op een hoger stuk zou plaatsvinden, ook te verschuiven aangezien het water nog steeds bleef stijgen en er boven nog pas enkele bomen waren omgewaaid.
Ik was er klaar voor, een wedstrijd van ongeveer 10’ werd er ons meegedeeld op een makkelijk stukje. Zondag kon ik mijn slecht resultaat van de dag voordien nog rechtzetten.
Maar helaas ook dit werd me niet gegund. Zondag ochtend om 8u werd er ons gemeld dat de wedstrijd toch boven zou plaatsvinden en daar draaide de knop om. De schrik sloeg toe door de hoge waterstand en het snel stromende water, het was dus gedaan voor vandaag, ik stapte niet meer in en de wedstrijd kon ik wel helemaal op m’n buik schrijven.

Het werd dus een zeer teleurstellend weekend om heel snel te vergeten. Hopelijk kan ik dit binnen enkele weken weer allemaal rechtzetten.

Wedstrijd: Lomme, Lhomme of L'homme?

Na een week van twijfels over het wel of niet doorgaan van de wedstrijd vertrokken we zaterdag voormiddag toch richting Rochefort voor onze eigen wedstrijd op de lomme.
Eens toegekomen in Lesterny aan de start bleken onze vermoedens te kloppen het aanhoudende mooie weer en de nachtelijke vries-temperaturen hadden ervoor gezorgd dat de lomme het met bijzonder weinig water moest stellen.
Maar geen probleem, varen gingen we doen.
Aangezien het “onze” wedstrijd was zorgde dit voor een pak meer deelnemers, wat betekende dat we met een grote groep gingen zijn om af te dalen.
Guy, Alain, Tine, Natacha en ik namen Inge, Peter, Tom, Julien, Bram en Shelley onder onze hoede. Guy vertrok op kop met moeder gans en haar kuikentjes achter zich.
De lage waterstand maakte het er niet overal makkelijker op, in de eerste bocht ging het al direct mis voor sommigen Nog geen vijf minuten later stond het volgende opstakel al klaar, er lag namelijk een boom helemaal over de rivier. Frank, Bart en Jeroen bundelden hun krachten om er een doorgangetje in te maken maar al hun werk bleek niet op te kunnen tegen deze mastodont.
Na een kort overdraagpunt zetten we onze weg verder.
De eerste afdaling werd er dus eentje met behoorlijk wat opstakels.
De tweede afdaling nam Pieter de jeugd met zich mee.Frank, Bart en Jeroen hadden het gevecht met de boom nog steeds niet gewonnen dus werd er besloten om het wedstrijd parcours lichtjes aan de passen. De start zou gegeven worden net achter de omgevallen boom en de aankomstlijn zou zo’n kilometer stroomafwaarts van de kerk in Forrieres getrokken worden.
De tweede en derde afdaling was het iedereen voor zich, op zoek naar de makkelijkste, snelste, kortste of aangenaamst paddelende weg.
Het parcous van de ploegenkoers lieten de meesten links liggen, drie afdalingen waren al zwaar genoeg geweest, op het beneden stuk kenden we de weg stilletjes aan ook al redelijk goed en de warme douche riep.
Na een laatste parcoursverkenning op zondag was het tijd voor het echte werk. In tegenstelling tot de vorige wedstrijden vertrokken we van oud naar jong en waren er vandaag een stuk meer deelnemers op post. Wat bij de kadetten heren, junioren heren en seniors dames de vorige weken altijd clubkampioenschap was ging vandaag een bikkelharde strijd worden voor een plaatsje op het podium. Door de omgevallen boom waren we genoodzaakt om vlak erboven op te warmen, even over te stappen en vlak achter de boom te starten
Ik mocht als voorlaatste dame vertrekken. Ten opzichte van vorige week werd het een korte wedstrijd dus voluit vertrekken was de boodschap de drie moeilijkste punten lagen in het begin van de wedstrijd dus ik moest geen bang hebben om reeds te uitgeput te zijn op de moeilijke stukken. Technisch verliep de wedstrijd voor mijn doen zo goed als perfect. Rond halfweg moest ik Cindy Theys inhalen en iets later had ik ook Nathalie te pakken. Tine had me nog steeds niet ingehaald en was maar 30 seconden achter me gestart, haar voorblijven was de opdracht.
Op zo’n 250m voor het einde stonden Guy, Pieter en Alain nog te supporteren.
Ik werd uiteindelijk tweede, zo’n 20 seconden achter Tine en een dikke 10 seconden voor Isabel waar ik wel zeer tevreden mee kon zijn.
Nadat we met z’n allen tot op de camping gevaren waren stond er ons nog een ploegenwedstrijd te wachten. Deze werd een kleine repetitie voor over twee weken in Fulda. Tine, Natacha en ik vormden een ploeg bij de dames. Na de zware wedstrijd van twee uur voordien voelde ik dat m’n armen niet meer helemaal fit waren maar dit was niet alleen bij mij voelbaar, Tine en Natacha moesten toch ook nog aan hun paddel trekken om te kunnen volgen.
Iets voorbij halfweg haalden we de 2 minuten voor ons gestartte junioren dames in. Uiteindelijk wonnen we zonder al te veel problemen de ploegenwedstrijd bij de dames maar moesten we helemaal niet onder doen voor de meeste senioren heren.
Guy werd voor de derde keer op rij tweede achter Maxime, samen met Sebastien Minette wonnen ze achteraf nog de ploegenkoers en zal het voor vele uitkijken geblazen worden als deze ploeg zich aanmeld op het BK ploegenkoers.

Wedstrijd: Lienne

Op vrijdag avond vertrok ik reeds richting Chauveheid bij de Lienne. Swa en Mieke hadden namelijk vlak bij de start een chalet gehuurd voor het weekend en Guy zou daar iets na middernacht toekomen na een weekje stage.
Aangezien de meeste Mechelaars op zaterdag pas rond 11u aan de club hadden afgesproken hadden we zaterdag voormiddag dus tijd genoeg om even uit te slapen, van het zonnetje te genieten en al eens een kijkje te gaan nemen naar de waterstand en de moeilijkste stukken op de Lienne. De waterstand leek net genoeg te zijn om zowel zaterdag als zondag op de Lienne te kunnen varen. Het alternatief “Ambleve” werd daarom snel aan de kant geschoven en daar waren de meesten onder ons niet rouwig om.
Voor mij was dit de eerste keer dat ik de Lienne zou varen en dat was duidelijk merkbaar als ik m’n hartslagmeter omdeed.
Doordat het vandaag ook test was op hazewinkel moesten we enkele vaarders missen tijdens het voorvaren waardoor we beperkt waren in begeleiders. Guy, Paul, Koen, Tine en ik namen Bram, Tom en Thomas al mee voor een eerste afdaling. Deze bleek voor niemand een probleem te zijn dus besloten ze een tweede keer enkel met hun drietjes op pad te gaan en alleen af te dalen van aan hun eigen start. Zo konden ze ook zelf eens hun weg zoeken op hun wedstrijd stuk.
Wij vertrokken dan een stukje hoger op, om tegen een hoger tempo nog een afdaling af te werken. Zo kwam iederen gelijk beneden aan.
Dit weekend maakte ik na twee afdalingen de beslissing om ermee op te houden, er stond me morgen namelijk een wedstrijd van zo’n 32 à 33 minuten te wachten dus was het slimmer om er vandaag op tijd mee op te houden. Het zonnetje scheen volop dus konden we daar beter nog wat van genieten dan ons vandaag al kapot te varen.
Na een leuke avond en een goede nachtrust in het chalet hadden we net zoals vorige week zondag om 10u afgesproken aan de start voor een laatste afdaling. Nathalie was ook deze week weer van de partij en ook diegene die gisteren waren gaan testen op hazewinkel waagden zich aan een eerste en laatste afdaling voor de wedstrijd.
Om kwart na één was het dan weer onze beurt, deftig opwarmen was moeilijk door de lage waterstand en aan de start geraken bleek ook al geen makkelijke opdracht te zijn., de stress sloeg toe ...
Tine mocht als eerste van start gaan, gevolgd door Nathalie en mij.
De wedstrijd verliep behoorlijk goed op twee stomme foutjes na. In de eerste S-bocht kwam ik vast te zitten doordat ik m’n bocht iets te hard wilde afsnijden, hiermee verloor ik makkelijk een 5 à 10 seconden maar geen paniek, de wedstrijd was nog lang dus er was nog niets verloren. Rond half weg had ik Nathalie ingehaald, het zag er dus naar uit dat ik niet slecht bezig was. Iets later maakte ik weer een kleine fout, misschien even iets minder geconcentreerd door de euforie dat ik goed bezig was, wie zal het zeggen, in een 90° bocht kwam ik iets te dicht tegen de muur aan de buitenkant waardoor ik even niet meer kon paddelen maar deze fout was als snel weer rechtgezet. Ik had nog steeds een eind voor de boeg en het moeilijkste stuk was achter de rug. Op zo’n 5 minuten van het einde was er nog een klein valletje, van hieruit was het alles eruit. Pas net voor de aankomst werd ik nog ingehaald door één van de eerste senioren heren wat er weer op wees dat ik het er niet slecht vanaf gebracht had, hij had namelijk gehoopt mij rond halfweg ingehaald te hebben.
Uiteindelijk werd ik tweede op zo’n dikke 50 seconden van Tine en vervolledigde Nathalie het Mechelse podium.
Ook deze week werd Guy tweede achter Maxime maar zijn voorsprong werd kleiner.
Nadat iedereen was aangekomen waagden Nathalie, Tine, Guy en ik ons samen met een groepje van Lier, Ieper en Anseremme aan een na-afdaling.
De zware wedstrijd was nog serieus voelbaar in m’n armpjes maar in dit goede weer kon het me bijzonder weinig schelen.
Na de laatste afdaling nog snel naar de prijsuitreiking, onze chalet leegmaken en hop weer naar huis.

Wedstrijd: Salm

Zaterdag 02-02-2008 werd er om 11u aan de club afgesproken om richting Trois-Point te vertrekken. De eerste rivierwedstrijd van het nieuwe jaar kwam angstaanjagend dichtbij en dat was bij aankomst aan de Salm op sommige gezichten af te lezen, jaja ook bij mezelf.
Aangezien de trainers er dit jaar niet altijd kunnen bijzijn werd er een beurtrol afgesproken om de jonge gasten onder ons, veilig tot beneden te loodsen. De eerste afdaling namen Guy, Stefan, Paul, Koen, Tine en ik deze taak op ons en dit bleek achteraf geen al te zware opdracht te zijn, iedereen kwam zo’n dik half uur later zonder kleerscheuren beneden.
De tweede afdaling namen Bart, Jeroen en Natacha de jeugd mee op sleeptouw wat ons de kans gaf om zelf tegen een iets hoger tempo af te dalen en zelf de weg te zoeken wat het af en toe iets makkelijk maakte.
Na lange twijfel werd er besloten om nog een derde afdaling te ondernemen, ik kende de weg nog niet naar behoren maar wist dat ik me die derde afdaling morgen ging beklagen maar ja dat waren zorgen voor morgen.
Toen iedereen na de derde afdaling lichtelijk bevroren van het water kwam was het tijd voor een goede warme douche en een lekker bord warm eten en daar werd dan ook voor gezorgd.
Zondag werd er om 10u afgesproken aan de start om nog een laatste afdaling af te werken zodat we goed opgewarmd aan de start konden verschijnen. Ook Nathalie was vandaag van de partij voor de eerste wedstrijd van haar come-back.
Rond 12u45 was het onze beurt, Nathalie mocht als eerste van start gaan gevolgd door Tine en mij. Na nog geen 2 minuten wedstrijd sloeg de pech toe bij Tine. Ik zag ze na de molen bevroren op de kant staan met haar boot maar zonder paddel. Ik vroeg nog of alles ok was maar moest doorvaren van haar. De moed zonk me even tot in m’n vaarsloefjes maar veel tijd om na te denken had ik niet er lagen namelijk heel veel stenen te wachten om tegen m’n boot aan te botsen, concentratie was nodig en dus geen tijd en energie om me bang te maken.
De wedstrijd verliep behoorlijk goed, de waterstand was niet overdreven waardoor je paddel hier en daar wel wat te verduren kreeg maar verder verliep alles naar wens, op een paar minuten van het einde kreeg ik zelfs Nathalie in het vizier waardoor ik vleugeltjes kreeg en mezelf een beetje moest intomen om geen stomme fouten meer te maken zo met het zicht op de aankomst. Mijn eerst overwinning van het jaar was hiermee een feit al had ik liever gehad dat Tine ook had kunnen verder varen. Nathalie werd knap tweede.
Guy moest Maxime laten voorgaan maar had toch een mooie wedstrijd gevaren, als full-time werkende is het niet zo makkelijk op te boxen tegen een prof atleet.
Een na-afdaling zat er wegens een beetje te koud en vooral heel moe niet meer in.
Na de prijsuitreiking moest ik nog snel afscheid nemen van m’n ventje want die vertrok samen met Bart en Maxime voor een weekje trainen naar het zonnige Beziers, ik ging dan maar moe, tevreden en zonder ventje naar huis.

wintercup, minuut per minuut

Wintercup Anderstad te Lier 13 januari 2008
Na een geslaagde training op de lage lesse op de eerste zaterdag van dit nieuwe jaar stonden we een weekje later in Lier klaar voor een eerste kleine test, 12 km op de nete, massastart, stoomaf naar duffel, draaien rond de spoorwegbrug en stroomop terug tot in Lier.
Wie dacht dat het een rustig tochtje Lier – Duffel – Lier ging worden had het behoorlijk mis en had beter deelgenomen aan de ijsberentocht die op enkele uren eerder, ook in Lier, van start was gegaan.
Toen we een dik uur voor de start in Lier toekwamen bleek ons clubje goed vertegenwoordigd te zullen zijn, dat dit iets te maken had met het gratis glaasje
gluhwein dat elke deelnemer voor of na de wedstrijd kon nuttigen laat ik hier maar in het midden.

12u30: Iedereen begint zich stilletjes aan naar de start te begeven en schrikt zichzelf een ongeluk dat er toch behoorlijk wat stroming op de nete staat. De eerste ongeduldigen wagen zich op het water en starten de opwarming.

12u55: Een uitgebreid deelnemersveld ligt te drummen aan de start waar het door de stroming niet makkelijk is om stilletjes te blijven liggen, we draaien dan nog maar een rondje om de zenuwachtige mensen onder ons een beetje te
mijden.

13u00: START
De eerste mannen in K1 spurten weg gevolgd door enkele harde mannen in afdaler die nog liever doodvallen dan de kopgroep te moeten laten gaan.
Iets meer naar achteren worden we in onze afdaler van de ene kant van de nete naar de andere kant geslingerd door de golven die onze voorgangers produceerden.

13u05: Iedereen gaat opzoek naar een goed plekje, in een groepje, op de golf, in de V of in het slechtste geval, moederziel alleen.

13u30: De eersten zijn reeds enkele minuten aan hun terugweg begonnen als ik mijn bootje rond de middenste peiler van de Duffelse spoorwegbrug draai, het echte werk kan nu beginnen.

13u56: Jan Laenen komt als winnaar van deze trainings-wedstrijd over de meet.

13u57: Steven Dierckx haalt het maar net van Eric Verduyckt en zo is het podium bij de mannen dus gevuld.

13u58: Broes komt als 1ste junior en als vierde in het totaal klassement over de denkbeeldige, reeds weggespoelde streep, op de voet gevolgd door de winnaar in afdaler: Maxime Richard.

13u59: Guy duikelt nog net binnen het uur, als tweede in afdaler, als achtste in totaal, en gelukkig zonder te zwemmen (wat de volgende in de uitslag niet kan zeggen) over de meet. Ondertussen ben ik nog helemaal niet in het zicht van de meet. De nete wordt steeds smaller, mijn armen doen steeds meer pijn, mijn vatje energie raakt stilaan leeg en de achterstand op Natacha en Paul die halfweg nog maar 30 seconden bedroeg wordt steeds groter en groter.

14u01: Bart eindigt nog net in de top tien en wordt knap eerste junior in afdaler.
Mijn armen doen steeds meer en meer pijn, mijn vatje energie raakt helemaal uitgeput, mijn achterstand op Natacha en Paul wordt nog steeds groter en groter en de aankomst is nog steeds niet in zicht.

14u06: Stefan haalt de aankomst, net zoals Frank die enkele ogenblikken later zichtbaar onvermoeid onder het aankomstdoek vaart, zijn K2 boven haalt en nog een toertje gaat varen met Veerle. Ik zie af, sta na elke bocht en oversteek stil maar ik ben duidelijk niet de enige, ik kom terug dichter bij een K2 van Kasterlee met de ‘voorzitter’ en wie weet een jong aanstormend talent. Wie had er ooit gedacht dat ik het zo zwaar ging hebben op de nete??
Eén troost héél ver kan het niet meer zijn.

14u10: Alain vaart onder het aankomstdoek, bijna een minuut later komt ook de eerste en enige dame in K1 over de meet. Knap werk geleverd.
Ik zie nog steeds af, Annemie roept ‘nog enkele bochten en je bent er’, ik kan geen bochten meer zien en zou liever op de kant gaan zitten, al lijkt dit na enkele seconden overweging ook niet de beste oplossing, waarschijnlijk zou ik dan helemaal verdwijnen in de smurrie om nooit meer terug gevonden te worden.
Guy en Bart komen me tegemoed gevaren, ‘je bent er bijna’, ‘goed bezig’, ‘komaan niet afgeven, nog even alles eruit’, eigenlijk doet het me niets meer, ik wil gewoon zo snel mogelijk mijn paddel neerleggen.

14u15: Natacha haalt als eerste dame in afdaler de finish een goeie halve minuut later is ook Paul op dit punt beland.
Ik zie ondertussen de aankomst, mijn geluk kan niet meer op.

14u16: Versnellen lukt niet meer, maar wat zal het me een zorg zijn.
IK BEN ER en het podium bij de dames staat vast. Nog even losvaren op het kanaal en we hebben het gehad.

14u19: Ingrid komt over de meet, ik was echt niet de enige die het zwaar had gehad.

14u28: Tina komt met een grote glimlach over de aankomst, moe maar heel tevreden en terecht ook, knap gedaan. Ook Rudy bereikt de aankomst al had hij er wat vroeger kunnen zijn als hij zich niet in de nete gestort had.

14u34: Arlette komt onder begeleiding van Paul over de aankomst.
Knap gedaan al had het haar bloed, zweet en tranen gekost.

Na een verdiende warme douche was iedereen terug te vinden aan de toog waar iedereen zijn deel van het verhaal deed en moe maar tevreden naar huis terug keerde.
Ondertussen was het water van de nete behoorlijk wat gestegen en was er van stroming geen sprake meer. Ik stel voor dat we volgend jaar rond 17u starten ;)

Tot de volgende.
Klaartje