Vrijdag 21 maart rond 20u ’s avonds vertrokken we (Nathalie, Tine, ons make, guy en ik) met een volgepropte camionette richting Sort voor een weekje training op de Noguera Pallaresa. Na een trip van zo’n 14u en een slaapstop in Orléans kwamen we op zaterdag in de namiddag veilig toe in Sort.
Zaterdag stond er nog niets op het programma en ook zondag voormiddag genoten we met volle teugen van het zonnetje, onze trainingsmaatjes zouden pas in de loop van de avond arriveren dus waagden we ons op zondag middag al op het sprint parcours dat zich vlak voor het hotel bevond. Na enkele korte afdalingen speelden we nog even in de golven om de snelheid van het water al een wat gewoon te worden en ons een beetje geruster te voelen in onze boot.
Toen we maandag ochtend ons raam opentrokken konden we onze ogen niet geloven, sliep ik nog, zaten er nog een paar slaapbeestjes in m’n ogen of was ik echt wel goed wakker? Een sneeuwtapijt van zo’n 15 à 20 cm bedekte onze boten in de tuin van het hotel. Na een deftig sneeuwballen gevecht werd het tijd voor de eerste echte afdaling. De hele afdaling was voor mij nog een beetje te hoog gegrepen dus wachtte ik iedereen op na het moeilijkste stuk om vandaar mee door te varen tot aan het hotel. Dit stuk van zo’n dik half uur varen werd mijn dagelijks parcours zowel in de voormiddag als in de namiddag. Op maandag avond werd ik reeds bekroond als eerste zwemmer van de week, maar gelukkig bleef het bij die ene keer en was ik ook helemaal niet meer de enige met een zwempartijtje op m’n naam.
Op woensdag stond de Non-Stop race op het programma en op donderdag de classic en de team race. Deze wedstrijden vonden plaats op het moeilijkste stuk van de rivier waardoor ik mijn taak diende te beperken tot supporter. In de namiddag, na de wedstrijden, hield ik me nog een tijdje bezig op het sprint parcours om dit stuk wat beter onder de knie te krijgen.
Vrijdag stond er geen wedstrijd op het programma maar werd er wel stevig getraind. In de voormiddag nam ik al m’n moed bij elkaar en vaarde ik op een stuk van zo’n 5à10 minuten na heel de afdaling mee. Zo’n anderhalf uur, veel schrik, veel golven, vele gilletjes en vele slokken water later kwam ik moe maar zeer tevreden aan het hotel toe. ’s Middags daalden we nog enkele keren af op het sprint gedeelte om toch een beetje voorbereid te zijn op de wedstrijd van zaterdag.
Zaterdag om 12u27 was het dan zo ver, na behoorlijk wat peptalk ging ik dan toch maar van start in de sprintwedstrijd. Na een fantastische week van veel bijleren en behoorlijk wat vooruitgang ten opzichte van vorig jaar was het vertrouwen plotseling helemaal zoek. De eerste manche van de sprintwedstrijd was dan ook niet geweldig, technisch verliep het redelijk goed maar in het kopie was het heel wat minder, waardoor er niet uitkwam wat er wel inzat. De tweede manche had ik dus niets te verliezen en moest ik gewoon proberen om technisch even goed aan de finish te geraken als in m’n eerste manche. Ik verbeterde mijn tijd van de eerste manche met zo’n 5 seconden en moest uiteindelijk tevreden zijn dat ik toch nog van start was gegaan. Ik werd 10de achter de franse vrouwen, een Sloveense, Nathalie en Tine. Natacha won bij de junioren dames, Bart werd tweede bij de junioren heren, en Broes werd hier vijfde. Bij de senioren heren won Maxime ook deze keer met zo’n 3 seconden voor op de tweede, Guy werd hier zeer knap 7de en mocht wel heel tevreden zijn.
En zo kwam er ineens ook een einde aan een geweldige, leerrijke, zonnige, sneeuwige, … -week die veel te snel voorbij gevlogen was en vertrokken we weer naar huis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten