Sinds voorbije zondag avond zijn we weer in het land na een weekje op de wereldkampioenschappen wildwater kajak te Ivrea.
Niemand zal me tegenspreken als ik zeg dat dit waarschijnlijk één van de meest besproken wereldkampioenschapen in de kajak historie zal geweest zijn, ook al was ik er dit jaar maar voor de eerste keer bij.
Over tientallen jaren zullen er ’s avonds bij pot en pint nog steeds wilde verhalen rondgaan over dat ene chaotische WK waar de dagen voor de wedstrijden nog gigantische massa’s water naar beneden gedonderd kwamen en het verboden was om op het water te komen, waar de klassieke wedstrijd op 500m na zo plat was als een biljarttafel en de sprint dan weer te moeilijk was voor een groot deel van de atleten, waar de openingsceremonie adembenemend was en waar de organisatie en het publiek geweldig was. Kort samengevat, het was me daar een hele belevenis en een week om niet snel te vergeten.
De dag voor onze afreis werd ons gemeld dat het al zeker tot zondag verboden was om te varen op de Dora Baltea omdat de rivier daar op diezelfde moment over het alarmpeil stroomde, bruggen werden afgesloten en kajakken was dus helemaal uit den boze.
Na enige twijfels vertrokken we zaterdag ochtend om 5u dan toch maar richting Ivrea. Onderweg in Zwitserland en Italië kwam het water van overal uit de bergen naar beneden gespoten. Riviertjes die anders amper een rimpeltje vertoonde waren nu omgevormd tot een snel stromende bruine kolkende massa.
Eens in Ivrea aangekomen zagen we ook direct waarom het verboden was om te varen en zochten we dus maar een meertje in de buurt om daarop wat los te varen en ook zondag ochtend waren we verplicht om daar een training af te werken. Zondag middag kwam dan het verlossende bericht dat de masters op maandag hun wedstrijd toch nog zouden kunnen afwerken en dat ze zondag middag enkele proefafdalingen konden doen. ’s Middags vertrokken we dus samen met Johan voor enkele afdalingen op een plat stuk van zo’n 8 à 9 minuten wat zijn wedstrijd parcours ging worden. Niet bepaald de moeite maar de wedstrijd ging door dus hij was dan toch niet voor niets naar hier gekomen.
Maandag ochtend stonden we dan met de hele Belgische delegatie te supporteren voor Johan en het heeft geholpen, hij werd knap 4de in zijn leeftijdcategorie op nog geen zucht van de derde en tweede plaats, misschien hadden we toch nog harder moeten roepen.
Ondertussen was er nog steeds verwarring over het wedstrijdparcours voor de seniors, de organisatie nam maar geen beslissing en het was dus wachten op nieuws en gokken op welk parcours er zou gevaren worden.
Dinsdag avond werd de knoop dan eindelijk doorgehakt, de klassieke wedstrijd zou plaatsvinden op een langer stuk dan dat van de masters, de start zou zo’n 10 minuten hogerop gegevens worden en de aankomst bleef op dezelfde plaats. Buiten één stevige passage vlak na de start was de rivier nog steeds even plat als de dagen ervoor. De non-stop had voor de verandering geen belang voor de startvolgorde van de wedstrijd de dag later dus een hoop vaarders verschenen niet aan de start of dobberden rustig naar beneden om hun krachten te sparen voor de echte wedstrijd.
Ikzelf besloot na een deftige zwempartij op de passage aan de start dan toch maar niet deel te nemen, niet enkel die zwempartij, de geblesseerde enkel en de blauwe plekken had me weten te overtuigen maar de stap van een Belgische wedstrijd naar een wereldkampioenschap leek toch nog iets te groot voor mij.
Donderdag was het dan eindelijk zo ver … de klassieke wedstrijd. Ik had halfweg de wedstrijd postgevat om onze mannen vooruit te roepen.
Maxime werd 12de, Guy 26ste en Tanguy 35ste iedereen mocht dus best tevreden zijn, al was Maxime het daar niet helemaal mee eens.
Vrijdag werd onze Belgische ploeg knap zesde op de ploegenwedstrijd en was het eindelijk tijd voor een goed Italiaans ijsje.
De nacht van vrijdag op zaterdag lag Guy nogal onrustig te wroeten, de stress sloeg stilaan toe, en ja hoor tegen zaterdag ochtend was er met die man niet veel meer aan te vangen. Geen honger, last van de maag en een behoorlijk rothumeurtje, wat een vrouw van een topsporter toch niet allemaal moet kunnen verdragen ;)
Gelukkig moest alles een beetje snel gaan, om 10u werd de eerste start gegevens en een kwartier voor de start mocht niemand het water meer op. Iedereen ging dus om 9u nog even een laatste proefafdaling op de sprint afwerken en ja hoor, hier ging het behoorlijk mis. Tanguy zwom half de sprint naar beneden en ook Guy moest zijn eskimotage kunsten boven halen om nog half droog beneden te geraken. Niet bepaald de beste voorbereiding voor een belangrijke wedstrijd dus ik hield m’n hart al vast.
Tanguy raakt tijdens zijn zwempartij geblesseerd aan de schouder dus hij zou niet meer van start gaan vandaag.
Maxime en Guy daarentegen kwamen in beide manches zonder problemen naar beneden en werden respectievelijk 15de en 20ste.
Het WK zat er bij deze op want de ploegen sprint kon niet meer gevaren worden aangezien Tanguy niet echt in staat was om te paddelen.
Zondag pakte we ons boeltje dus bij elkaar, gingen nog even naar de eerste manche van de mannen ploegen sprint kijken en vertrokken weer naar huis.
Maar niet voor heel lang want donderdag middag trekken we er weer op uit voor de World Cup in het Tsjechische Karlovy Vary. Als alles meezit verschijn ik daar normaal gezien wel aan de start.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten