Mijn allereerste Wildwater World Cup te Karlovy Vary (Tsjechië)

Voorbije donderdag middag kreeg ik op het werk telefoon van m’n baas. Verwacht je nog bezoek was zijn vraag. Bezoek? Ja hier staat een blauwe camionette voor de deur met enkele vreemde objecten op zijn dak, het lijken wel raketten … Ja hoor Stefan en Guy kwamen me oppikken om naar Karlovy Vary te vertrekken en of mijn boot een raket was ging daar wel blijken.
Een autorit in te pletsende regen, wat onnozel gedoe en 9 uur later kwamen we toe in ons hotel in Karlovy Vary.
Vrijdag zou er water zijn op de rivier tussen 12u30 en 16u, dus hadden we ’s morgens nog even tijd voor een kleine rondwandeling in de stad en om onze boten klaar te maken voor de botencontrole. Tegen de tijd dat alles gecontroleerd was en we het water op mochten kwamen onze trouwe supporters Albert, Johan, Frank en Dirk toe aan de start.
Wat ik de laatste jaren wel geleerd heb is dat als Guy zegt dat het plat is dat ik dat zeker niet moet geloven want dat dat voor mij alles behalve plat is. En dat bleek ook deze keer. Oh Karlovy Vary is buiten hier en daar een schuifje zo plat als iets, hoor ik hem nog zeggen.
Ja mooi niet dus … De eerste 15 minuten van de klassieke wedstrijd was er geen meter vlak water te bespeuren. Vlak na de start een klein valletje gevolgd door middelgrote golven, enkele minuten later een stevig verval, niet echt een barrage of een schuif maar zoiets tussenin en nog steeds golven. De golven werden hoe dichter naar de aankomst toe wel kleiner om dan in de stad toch uit te monden in enkele platte stukken. Afgewisseld met een tunnel met een geweldige walibi-schuifaf-bocht, nog een tunnel met een “muur van water” waarna we op de sprint gesmeten werden. De sprint zelf was buiten de eerste 100m niet echt moeilijk, enkele stevige vervallen gevolgd door een dikke golf en enkele schuifjes met tussendoor platte stukken. Het meest stresserende bij de sprint was de start zelf, je moest stroomopwaarts instappen op een ponton los in de golven, bij de start werd het achterste van je boot vastgehouden tot je helemaal gedraaid was en je was vertrokken, de afstand tussen de start en de eerste diepe put was dan ook niet eens 3 meter, je werd er direct ingesmeten.
Toch was ik blijkbaar niet de enige die zaterdag ochtend voor de sprint niet echt veel honger had door kriebels in de buik. Maar ik was hier nu, dus terug krabbelen was te laat, we gingen er dan maar volledig voor.
Mijn twee sprint manches verliepen technisch perfect, buiten een pak stress geen enkel probleem met de start en ook de golven erna gingen zowaar bijna vanzelf, enkel op het platte was ik niet echt sterk genoeg. Een 24ste plaats in de eerste manche en een 25ste plaats op de tweede manche met twee maal exact dezelfde tijd brachten me uiteindelijk op een 25ste plaats in de einduitslag. Dat ik hiermee als laatste eindigde was wel een beetje te verwachten al waren de verschillen niet echt groot en kon ik best tevreden zijn. Het feit dat ik meedeed en technisch mooi beneden kwam was al een overwinning op zich als je weet dat ik twee jaar geleden de Vierre nog niet eens naar beneden durfde.
Bij de mannen werd Maxime knap 8ste, Guy werd zeer mooi 15de, Tanguy werd 32ste en Stefan werd 44ste.
Na de sprint verkende we nog even de klassieke wedstrijd om ook hier zondag het onderste uit de kan te kunnen halen.
Zaterdag avond kroop ik na een lange uitputtende dag op tijd in bed.
Zondag was het dan tijd voor de klassieke wedstrijd. Ook hier verliep alles technisch perfect, zo goed had ik de vorige dagen nooit afgevaren, maar weer bleek ik niet sterk genoeg te zijn voor deze lange zware wedstrijd. Het resultaat was een 26ste plaats. Weer een te verwachten resultaat maar toch zeker niet slecht voor een allereerste World Cup. Bij de mannen werd Maxime 12de, Tanguy 23ste, Guy 26ste en Stefan 36ste. Niet iedereen was even tevreden met hun resultaat maar ik denk toch dat ze niet mochten klagen.
Woensdag vertrekken de mannen weer richting Oostenrijk voor de derde en vierde wereldbeker manche te Lofer. Voor deze wedstrijd zal ik hen moeten bijstaan van thuis want door een gebrek aan veel vakantie zal ik moeten werken terwijl ze daar hopelijk de pannen van het dak varen.

Ik heb ook eindelijk de tijd gehad om enkel foto’s te nemen van m’n nieuwe boot, met deze “raket” zal ik volgend jaar de Belgische en hopelijk ook buitenlandse rivieren onveilig maken.



De volgende weken staat er voor mij niet veel speciaals meer op het programma. Er zal goed getraind worden als voorbereiding op de lijn wedstrijden en er zullen behoorlijk wat sessies in de fitness afgewerkt worden om wat sterker te worden.